28 oktober 2007

Bericht 19 | Woorden overbodig





De man op deze foto gaat heel erg snel achteruit. Ik denk dat woorden hier overbodig zijn. Beelden zeggen meer.

Wat kun je dan doen?
Wat kun je meer doen wat eten geven?
Wat kun je meer vertellen dan dat er Hoop is?

Bericht 18 | Een greep uit afgelopen week

Afgelopen week is het algemene ‘Care and Compassion’ (C&C) handboek is afgerond. We hebben mijn (Jisca) C&C collega uitgezwaaid en na weken rapporten en manuals te hebben geschreven gaan de ‘normale’ werkzaamheden als C&C coördinator weer beginnen.

Het is onvoorstelbaar hoeveel verdrietige verhalen je hoort en hoeveel schrijnende situaties je kunt zien in een week.
Een greep uit afgelopen week:

Caroline (di)
Haar dochter is net begraven (zie bericht 14) of haar andere dochter (6 jaar) wordt heel erg ziek. Bovenop malaria heeft ze tyfus gekregen. Medicijnen zijn te duur, dat kunnen ze zich niet veroorloven. Wel heeft het Caroline het zetje gegeven om haar drie jongste kinderen te laten testen op HIV/Aids. Wat een schok kreeg ze toen ze er achter kwam dat alle drie haar kinderen positief zijn!
Ik kan het gevoel van oneerlijkheid niet onderdrukken! In mijn ogen zijn kinderen onschuldige slachtoffers.

Zo ook Dennis, het zoontje van een van mijn patiënten. Zijn vader is overleden door Aids. Zijn moeder is ook besmet en hij ook. Zijn moeder is verslaafd aan alcohol en is niet goed in staat voor haar kinderen te zorgen.
Laatste weken zien we hem met zienderogen achteruit gaan. Hij is sterk vermagerd. Wat kun je doen? Je brengt ze eten. Je zorgt dat hij en zijn kleine zusje in ieder geval wat van het fruit eten zodat je zeker weet dat ze wat gegeten hebben voor die dag. Verder vertel je hem het verhaal van de Goede Herder. Dan moet je weer gaan want er zijn nog meer patiënten die bezocht moeten worden.

Jackline (wo)
Stel je bent 23 jaar oud. Weduwe. Je hebt drie kinderen van je overleden man. Recentelijk ben je bevallen van je vierde kindje. Vader onbekend.
Elke week brengen wij wat eten, maar of het voldoende is om de week door te komen? En hoe moet de huishuur betaald?
Ze stond huilend aan de poort. Haar twee jongste kinderen waren ziek en haar huishuur was al twee maanden niet betaald. Is ze nu genoodzaakt om prostituee te worden?

Wezen (do)
Donderdag is de dag dat we naar Ombeyi gaan, een dorpje tussen de rijstvelden. Daar is ook een wezenschool. Ik deed daar de wondzorg voor die kinderen. Onvoorstelbaar hoeveel er nare wonden hadden, veel ook omdat ze besmet zijn met HIV/Aids.
Edwin (vrij)
Haast elke dag deze week ben ik naar het ziekenhuis geweest om een van mijn patiënten te bezoeken, Edwin. Een van de opportunistische ziektes die je kunt krijgen als gevolg van Aids is huidkanker. Edwin heeft hier last van.
Maar het gaat nu steeds beter met hem. Elke dag wordt er dan beloofd dat hij naar huis mocht. Maar vrijdag wat het dan eindelijk zo ver. Ik was erg blij dat ik hem eindelijk daar weg kan halen. Zeker omdat er nu ook een andere man in zijn bed gelegd was. Verder is zo’n zaal ook zo onhygiënisch en de ziektes die je daar ziet zijn bijzonder afschrikwekkend.

Het was een heel avontuur om Edwin daadwerkelijk uit het ziekenhuis te krijgen. Het begint met het betalen van de rekening. Veel mensen die in het ziekenhuis liggen hebben geen idee hoe ze de rekening moeten betalen en proberen te ontsnappen. Dus alle gangen in het ziekenhuis hebben hekken met tralies met grote sloten eraan zodat patiënten niet weg kunnen lopen. Zelfs als Edwin had willen ontsnappen had hij niet ver gekomen. Zijn conditie was erg slecht. In Nederland zou je nooit uit het ziekenhuis worden ontslagen, maar hier wordt er van je verwacht dat je doodleuk vier trappen af wandelt. Niet iets waar Edwin toe in staat was. Na twee stappen naast zijn bed viel hij al bijna flauw. Ik zag echt niet gebeuren dat hij op eigen kracht naar de auto zou kunnen lopen. Dus zo begon de lang durende zoektocht naar een rolstoel. Zaal na zaal afgezocht naar zo’n ding. En eindelijk dan een gevonden.
Liften hebben ze niet in het ziekenhuis, dus dat betekend dat je met zo’n rolstoel hellingbanen af moet. Ik vond het een erg zielig gezicht, zo’n verzwakt iemand die bijna voorover de stoel uit valt omdat hij zelfs de kracht niet heeft om rechtop te blijven zitten. De ene controle na de andere die et ziekenhuis ervan moet verzekeren dat de rekening wel degelijk betaald is. Toen ik Edwin over de gangen duwde heb ik afdelingen gezien die ik liever nooit had gezien.
Afdelingen waar mensen gewoon op de grond liggen in plaats van in bedden. Waar mensen schreeuwen en huilen van de pijn. Waar de stank enorm is en de bloedspetters tot in de gang zitten. Ik was echt heel erg blij dat ik Edwin daar weg kon halen.

Wat is het bijzonder dat wij hier een helpende hand mogen bieden!

16 oktober 2007

Bericht 17 | Ontwikkelings- en zendingswerk verlengt

Ons eerste project heeft ons laten inzien hoe nuttig vrijwilligers kunnen zijn. Met alleen het geven van geld komt de hulp nog niet bij de mensen terecht. Vrijwilligers spelen een essentiële rol in het -helpen met- runnen van een organisatie. Dit kan zijn vanaf het verlichten in de werkzaamheden tot het ontwikkelen van nieuwe werkwijzen.



Zo is het idee ontstaan om, aangezien we straks -na India- al aan de andere kant van de wereld zitten, nog een derde project te doen. Voorwaarde was dat ze vrijwilligers echt nodig hebben. Ook wilden we graag in Azie werken omdat we daar dan al zitten en onze transportkosten dus beperkt blijven. Ons is het project ‘Living Water Village’ onder ogen gekomen. Dit project is op het Indonesische deel van het eiland Borneo.


Citaat van de website:

‘Living Waters Village is een toevluchtsoord voor verwaarloosde kinderen. Het domein heeft momenteel een oppervlakte van 200 hectare. Er slingeren verschillende kilometers aan wegen over het beboste, heuvelachtige domein. In 2003 is met de bouw ervan begonnen. De bedoeling is dat er huizen komen waar in totaal 1000 kinderen kunnen wonen, er komen scholen waar in 2000 kinderen degelijk onderwijs zullen krijgen, er komt een hospitaal, een bijbelschool, een bakkerij, een kerk…Veel kinderen in deze regio leven in afgelegen jungle dorpen en hebben niet de mogelijkheid om school te lopen. Sommigen lijden aan malaria of TBC en krijgen geen of onvoldoende verzorging. In Living Waters Village krijgen ze onderwijs, verzorging en een evenwichtige voeding.Het kinderdorp wil in zijn eigen onderhoud kunnen voorzien. Daarvoor zijn er moestuinen aangelegd en er zijn fruitbomen geplant die zorgen voor de nodige vitaminen. Er is een werkplaats en een kantoorgebouw.’

Voor meer informatie over het project: http://www.heyboer.org/


Op onze vraag hoe wij ons nuttig kunnen maken binnen dit project, kregen wij het volgende antwoord:

‘Ik heb gezien Jisca dat je interieur designer bent. We hebben heel wat gebouwen die hulp nodig hebben in dat gebied. Rond de tijd dat je hier bent hopen we de kliniek af te hebben en dus heeft het heel wat tlc (tender, loving care) nodig om het operationeel en leefbaar te maken maar met uiteraard wat we hebben en verkrijgbaar is hier in de oerwoud. Arie kan altijd meehelpen met de bouw en administratie en jullie samen met de hele vele kinderen die ontzettend veel aandacht en liefde nodig hebben. Ook zou ik jullie graag mee willen nemen naar enkele stammen om daar wat medisch werk te doen en tevens de gemeente te bemoedigen. De mogelijkheden zijn eindeloos hier.’


Dit project spreekt ons heel erg aan, en we waren dan ook erg blij dat we daar welkom zijn. De duur ervan is afhankelijk van het visum, maar tenminste 2 maanden. Voor onze sponsors: heel erg bedankt voor jullie hulp zo ver. Zonder jullie hadden wij hier niet zo veel mensen kunnen helpen. Wij willen u graag laten weten dat dit derde project onze keuze is en dat geen van onze sponsors zich verplicht hoeft te voelen om ons langer financieel te steunen dan is toegezegd. Echter donaties -voor de projecten- kunnen uiteraard nog steeds geschonken worden via onze rekening.

Reacties zijn welkom.


Vanuit Kenia zenden wij jullie onze hartelijke groeten!

Arie & Jisca

09 oktober 2007

Bericht 16 | Stilte...

Wij beseffen dat het momenteel behoorlijk stil is vanaf onze kant. Via dit bericht willen wij jullie iets meer laten weten van onze werkzaamheden.

Wij zijn drie weken geleden naar Oeganda geweest, en hebben het Christ's Hope kantoor in Kampala bezocht. Dit kantoor is nog in de begin fase, dus wij proberen ze wat op gang te helpen.

Zoals jullie weten is Arie vanaf het begin heel druk met het kantoorwerk. Op dit moment is het voor hem ook een strijd tegen de klok om alle balansen op tijd af te hebben. Het achterstallige werk heeft hij ondertussen weg kunnen werken. Ook alle teams die komen geven hem veel extra werk. Naast alle boodschappen die hij dan doet, moet hij alle uitgaven van het team vastleggen en in de gaten houden. In november komt er weer een team uit Amerika.

Ik (Jisca) ben begonnen als Care & Compassion coördinator, maar hou nu ook Arie gezelschap op kantoor. Mijn nieuwe taak: Vanuit Care & Compassion moet er een General Manual (handboek) geschreven worden, zodat Care & Compassion in alle Afrikaanse landen geïmplementeerd kan worden. Verder wordt mijn tijd vooral gevuld met het schrijven van 'proposals' en 'reports' en het updaten van de al reeds bestaande informatie.

Mochten jullie de verhalen over de patiënten missen, ik mis het contact met de patiënten ook. Ik mis het sjouwen met de zware tassen in de warme zon; het beseffen dat je in Afrika bent en mensen helpt.
Maar... aan de andere kant zijn we beide heel dankbaar dat wij hier zijn, dat we kunnen helpen en dat onze bijdrage structureler is dan dat we hadden verwacht.