18 december 2008

Bericht 61 | Aan het einde van de reis...

Het zit erop. Het einde van de reis is bereikt. Het was een mooie, intrigerende, ervaringsvolle reis. We hebben 4 bijzondere ‘stops’ gehad: Kenia, India, Thailand en Indonesie. We hebben geleerd wat ontwikkelingswerk en zendingswerk inhoudt. Van verschillende culturen geproefd. Verschillende werkzaamheden gedaan (beter gezegd: moeten ontdekken) en onze talenten verder ontwikkeld. Soms frustraties overwonnen, maar altijd het project met pijn in ons hart achter moeten laten.

Terugblikkend op deze reis is het niet verwondelijk dat we ondertussen lichterlijk vermoeid zijn geraakt. We hebben zo veel en verschillende werkzaamheden mogen doen. Een korte terugblik:

Kenia > 06|'07 - 12|'07
Arie heeft de financien gedaan en alles overgezet naar een nieuw boekhoud systeem. Jisca was coordinator Care & Compassion en werkte in de sloppenwijken met mensen die besmet waren met Aids. Ook heeft ze een handboek geschreven hoe Care & Compassion opgezet kan worden in andere landen in Afrika.

India > 01|'08 - 06|'08
Samen hebben we een database ‘gebouwd’. Daarnaast vele andere dingen gedaan: een EHBO-stappen kaart gemaakt, een vrijwilligershandboek geschreven, een speciaal vakantie-programma gehouden voor de meiden. Ook hebben we ansichtkaarten gemaakt en verkocht om meer inkomsten te genereren. Jisca heeft tekenlessen gegeven en Arie computerles.

Thailand > 07|'08 - 08|'08
Hier hebben we samen de financiele administratie van het project overgezet naar een officieel boekhoudprogramma.

Indonesie > 09|'08 - 12|'08
Samen hebben we de bestaande database uitgebreid en wederom een vrijwilligershandboek geschreven. Ook hebben we een tweetal financiele rapporten gemaakt. Verder heeft Jisca het drukwerk (folders etc.) opnieuw ontworpen en een nieuwe presentatie gemaakt.

We zijn geslaagd. Alle projecten hebben ons gevraagd terug te komen. Dat maakt ons erg dankbaar. Het geeft ons het gevoel dat we echt iets hebben mogen betekenen.
We beseffen dat onze reis ons ook veranderd heeft. We zijn gaan houden van de derde wereld. We hebben er veel meegemaakt, een bijdrage aan mogen leveren en het is een verrijking van ons leven geworden.

Bedankt dat jullie met ons ‘meegereist’ hebben. Jullie betrokkenheid hebben we heel erg gewaardeerd! Het was leuk om te merken dat jullie de berichten lazen en we hebben genoten van elke reactie die we kregen. (Ze zijn natuurlijk nog steeds welkom...)

En nu naar Nederland! Want ondertussen zijn wij aan onze terugreis begonnen. Via Kuching reizen we naar Kuala Lumpur (Maleisie). Hier zullen wij kerst vieren. Daarna, vlak voor oud en nieuw, zetten wij weer voet op Nederlandse bodem!

16 december 2008

Bericht 60 | Hunkerend naar liefde

Ik blijf me elke keer verbazen hoe een kind, dat zonder ouders opgroeid, hunkert naar aandacht. Van de week liepen Arie en ik naar ons huisje toe (15 min. vanaf de eetzaal), onderweg kwamen we een jongentje (11jr) tegen die duidelijk liep te treuzelen zodat hij met ons mee kon lopen. Ik wilde hem speels een kneepje in zijn arm geven, maar hij greep gelijk mijn hand beet.
Na een paar minuten zo gelopen te hebben, kwamen we een paar werklui tegen. Deze mannen komen van buitenaf en horen niet bij het project. Voor een indonesische jongen van 11 jaar moeten zij het toonbeeld van stoerheid zijn: met hun scooters, met tatoeages versierde armen en een kruitnagel-sigaret die speels uit hun mond bungelt. Glimlachend bedacht ik me dat deze jongen zich vast groot zou willen voordoen bij de werkmannen en dat hij mijn hand wel snel los zou laten. Maar niets was minder waar. Hij kneep eens extra in mijn hand en liep gewoon door.
Welke jongen van 11 jaar loopt er in Nederland nog aan de hand van iemand die hij net kent? En zeker op het moment dat hij langs een plek komt waar hij meestal het stoere ventje uithangt? Met een schok besefte ik me –wederom- wat een tekort er ontstaat bij deze kinderen die zonder ouders opgroeien. Wat hebben ze liefde en aandacht nodig!

Column 07 | Aan de dood ontsnapt

09 december 2008

Bericht 59 | “Bugs of Borneo”


Terwijl we druk aan het afronden zijn, is er niet veel tijd voor lange verhalen. Daarom willen we jullie deze keer niet met woorden, maar met foto’s laten genieten van het leven in Borneo.

De slang hebben jullie al gezien, vandaag is het thema ‘bugs’. Insecten in alle vormen en maten, maar de voorkeur gaat natuurlijk uit naar de enorme exemplaren. En met ‘enorme exemplaren’ bedoel ik formaat HANDPALM. En dit zonder te overdrijven...

En om het beeld van de fauna van Borneo completer te maken, doe ik er ook een foto bij van wat andere dieren, zoals een slang die eerder een uit zijn krachten gegroeide regenworm lijkt. (Klik op de foto om deze vergroot te zien.)



















Ps: Alle foto’s zijn gemaakt afgelopen 2 weken!

29 november 2008

Bericht 58 | Beantwoord: ‘Wat gaan jullie hierna doen?’

Steeds vaker komt de vraag op ons af: ‘Wat gaan jullie hierna doen?’ Niet alleen via de email horen wij deze vraag, ook onze collega’s en vrienden hier op het project volgen nauwgezet onze plannen. Maar deze vraag stellen we ook aan elkaar. Hoe gaat onze toekomst eruit zien?
Langzaamaan begint het antwoord vorm te krijgen: Wij hebben het gevoel dat we niet permanent in Nederland zullen gaan wonen. Wat betekent het voor de directe toekomst?

Na maanden er tegenop hebben gezien om naar Nederland te gaan, gaan we er steeds meer zin in krijgen. Over een maand zetten we alweer voet op Nederlandse bodem.

Nederland lonkt om veel verschillende redenen:
... familie en vrienden weer zien (!) ... een Nederlandse kerkdienst kunnen bijwonen ... vertrouwde cultuur ... onder een dikke deken slapen ... 40-urige werkweek mét salaris ... vrije tijd .. Nederlandse boeken ... betrouwbaar en snel internet... mobiliteit
... de winkels om de hoek ... eigen tijd kunnen indelen ... uitslapen ... en ga zo maar door!

We willen gaan genieten van de tijd die we in Nederland zullen hebben! Wij zullen voor 6 maanden een zolder huren in Barendrecht, wij zijn dus in ieder geval ‘onder de pannen’. Wij zullen daar ook een baan gaan zoeken.
Maar in ons achterhoofd zullen we de gedachte houden dat dit verblijf hoogstwaarschijnlijk tijdelijk van aard is. De backpacks zullen –bij wijze van spreken- gepakt en klaar staan tot wij weten waar we naar toe geroepen worden.

Er zijn een paar openstaande factoren die ingevuld moeten worden voor we klaar zijn om weg te gaan. Allereerst willen we een antwoord op de vraag; ‘Waarheen en wanneer?’. Ook zouden we graag door een kerk uitgezonden willen worden.
Alle suggesties zijn welkom.

Kort samengevat:
Wij voelen ons geroepen om het zendingsveld op te gaan. Maar ‘Wanneer?’, ‘Waarheen?’ en ‘Door wie?’ zijn de vragen die nog onbeantwoord zijn.

03 november 2008

Bericht 57 | Gegijzeld door een slang?!


We zijn laat vandaag, onderweg naar de eetzaal voor de avondmaaltijd. Arie trekt de deur (van ons huisje) open en ik zie een beest naar beneden vallen. Aangezien wij heel veel gekko’s als mede huisgenootjes hebben, hebben we ze allemaal de naam Bob gegeven (overblijfseltje uit Kenia). Ik zie dus dat beest bovenop Arie vallen en kan alleen nog een puntje van een staart zien. Ik wil net zeggen: Arie, Bob is op je gevallen. Maar dan realiseer ik me dat dit geen ‘Bob’ is en wat ik uitschreeuw is: Arie, een slang!!!! Ondertussen valt de slang op de grond en duiken Arie en ik met een enorme sprong naar achteren. Het was een dunne, lange slang die bovenop onze deur had gelegen tot Arie deze deur met een zwaai open deed. Hij was ca 80 cm lang!


Na anderhalf jaar in het buitenland gewoond te hebben, hebben we een beetje ervaring met slangen. Toen wij onze eerste slang in Kenia zagen, was het een slang van hetzelfde formaat als deze. Ik heb toen nog teleurgesteld gedacht, mijn eerste slang is maar een kleintje! Tot ik de slang zag bewegen. Want dit type slang is zo extreem snel!! Het was een prachtig gezicht, die gifgroene slang die alleen met zijn staart in de boom hing en een exotische dans in de lucht uitvoerde. Maar vanaf toen wist ik, als deze slang ooit kwaad wil (vaak zijn deze juist giftig!) dan heb ik geen schijn van kans, want tegen zo’n snelheid kan niemand op.
In India heb ik ooit bijna op de ‘staart’ van een enorme grote, dikke slang gestaan. Hij lag in de schaduw en ik had haast dus ik stormde recht op hem af. Mijn voet (lekker kwetsbaar, met alleen een slippertje aan) belandde ca 5 cm naast de slang. Ik weet niet wie harder schrok, de slang of ik! De slang schoot gelijk de palmboomgaard in. Later hebben Arie en ik nog meer van die dikke, grote slangen gezien.


En nu vandaag dus weer een slang gezien. Dat wil zeggen: ik heb hem gezien, Arie heeft hem gevoeld! Juist dat het zo’n lange, dunne, snelle slang was, gaf ons de griezels. En helaas, de slang voelde zich onmiddellijk thuis. Of beter kan ik zeggen. Het leek er meer op dat hij ons gegijzeld had! Want hij maakte het zich er gemakkelijk voor de deur. Daar stonden we dan, twee helden op sokken. Met als enig wapen een bezem en een fototoestel (want ik wilde jullie toch even onze nieuwe huisgenoot laten zien). Uiteindelijk hebben we hem dan toch de deur uit weten te werken. We waren wel benieuwd of dit een giftige was, dus we riepen er een Indonesische jongen bij. Zijn reactie liet heel duidelijk merken dat we dankbaar mogen zijn dat de slang zijn tanden niet in Arie’s arm heeft gezet! Het was een giftige... En met een moed die alleen locale mensen hebben die met slangen zijn opgegroeid, pakt hij de achterkant van de bezem en rampt ‘em tegen de kop van de slang. Hij werd begeleid met een hoop: ooh’s en ahh’s en iehh’s van Arie en ik. Niet heel veel later kon de slang alleen nog maar versuft kronkelen. Trots sloeg onze redder zijn armen over elkaar, keek naar de slang en zei: ‘Finished’.

21 oktober 2008

Bericht 56 | Genietend door het leven

Wij gaan morgen weer naar Kuching (Maleisie) waar wij ons visum voor twee maanden zullen verlengen. Afgelopen anderhalf jaar hebben wij 11 visa en diens verlengingen aangevraagd. Dit is de allerlaatste! Hierna is de volgende stap dat wij ons weer laten inschrijven in Nederland...

Nog twee maanden, en onze anderhalf jaar (oversea) zit erop! Dan is onze ‘stage’ voorbij en gaan we bedenken hoe onze loopbaan eruit zal gaan zien!

Maar eerst gaan we komende twee maanden nog genieten van al het moois en goeds dat onze tijd hier biedt:
... de voldoening van het werk;
... het genieten van tevreden zijn;
... de adembenemende zonsondergangen;
... de mystieke sfeer van laaghangende wolken die de heuvels benadrukken;
... de heftige onweersbuien die ons laten beseffen dat we maar klein en nietig zijn;
... de opwinding die je voelt als die uit zijn krachten gegroeide regenworm een slang blijkt te zijn!
... de vuurvliegjes die ’s avonds tijdens onze wandeling naar huis romantisch om ons heen dwarrelen;
... de verbazingwekkend uitgebreide sterrenhemel (met ontelbaar meer sterren dan in het westen);
... de verwondering als je een lichtkrans om de maan ontdekt.

En zo kan ik eindeloos doorgaan, het is heerlijk om hier te zijn. Wat is het ook heerlijk om te leren genieten van alle kleine en grote dingen!
Zoals Salomon zegt in Prediker: Wat is het nut van werken als je er niet van geniet?

30 september 2008

Ter info | Gastenboek vernieuwd!

Omdat ons gastenboek niet meer functioneerde als men van een gastenboek mag verwachten, is deze vernieuwd:

Klik hier om het gastenboek te bezoeken.


29 september 2008

Bericht 55 | Altijd vrolijk zijn?!

Van de week kreeg ik van iemand een email waarin ze schreef:
De verhalen op de website zijn altijd erg indrukwekkend, maar ze geven me altijd het gevoel dat ik eigenlijk alleen nog maar vrolijk mag zijn en mag lachen, omdat ik het zo goed heb in Nederland.
Het heeft me aan het nadenken gezet. Is dit de boodschap die ik wil geven: Dat we onze emoties moeten controleren en dus altijd vrolijk en gelukkig moeten zijn? Is dit realistisch? Of wenselijk?

Nee... dit is zeker niet iets wat in me op was gekomen, laat staan dat ik jullie ertoe wil aanzetten. Ik schrijf ook niet met als doel jullie ergens toe aan te zetten, maar ik schrijf wel om met jullie te delen wat ik zie en meemaak.

Ik schrijf jullie ook om een andere wereld te laten zien. Een wereld die niet fictie is, maar die parallel loopt aan ons eigen westerse bestaan. In die wereld leven mensen die minder hebben dan wij. Een tekort aan basisbehoeften of een te kort aan (ouderlijke) liefde en aandacht.
Deze wereld is niet ver weg. Wij hadden net zo goed in die wereld geboren kunnen zijn. Misschien woonde jij dan wel in een sloppenwijk en wist je niet of er voor die dag wel eten zou zijn. Of misschien was jij dan wel dat eenzame kindje dat ik hoorde zingen:
Ik ben als een bloem, maar alleen in een veld.
Geen vader die mij water geeft
en geen moeder die mij kust
.
Als ik denk aan ons rijke leven, dan ben ik dankbaar. Betekent dit dat ik altijd vrolijk en lachend rondloop? Nee hoor... ik ben nog steeds dezelfde persoon, mét emoties. Maar het betekent wel dat ik dankbaarder en tevredener ben geworden.

Mopperen over eten zullen wij bijvoorbeeld niet snel weer doen. Wanneer je iemand hebt zien sterven door gebrek aan voedsel, dan veranderd dit je leven! Wanneer je iemand hebt ontmoet die haar lichaam verkoopt voor een zakje rijst of suiker, dan vergeet je dat nooit meer.
Betekent dit dat wij opeens al het eten lekker vinden? Dat niet, maar we hebben wel leren inzien dat eten een basisbehoefte is. We kunnen eindeloos genieten als het lekker is, maar het is geen vereiste meer.

En dit geld voor nog vele aspecten in het leven. Wij hebben het goed! Zijn we dan ook dankbaar voor en tevreden met al onze zegeningen? Bezitten wij de gave om ervan te genieten?

25 september 2008

Bericht 54 | Minuten alsof het seconden zijn...

Wat kan de tijd onvoorstelbaar snel gaan. De wijzers van de klok passeren de minuten alsof het seconden zijn. En ondertussen zijn we hier alweer bijna een maand en zit een kwart van onze periode hier erop. Zelfs de griep hebben we alweer beiden achter ons.

We genieten ervan om hier te zijn. We hebben een heerlijk huisje toebedeeld gekregen en genieten van luxe die we al lang niet meer gewend zijn: warme (werkende) douche, een koelkast, goed matras (incl. bijbehorende zachte kussens) en een eigen keukentje!

Bij dit project kunnen we ons letterlijk storten op het werk. Het werk dat we doen hebben we tijdens 1 of meerdere van de andere projecten eerder gedaan. Er hoeft dan ook niet al te veel tijd gestopt te worden in de leerfase ervan. Dit komt goed uit, want wij blijven hier twee maanden korter dan bij de andere projecten.

Het werk waarmee wij onze dagen (en vaak ook avonden en weekenden) mee vullen bestaat uit:
- Het aanpassen en uitbreiden van de database van het project;
- Het ontwerpen van een nieuwe layout (huisstijl) voor het drukwerk;
- Het maken van (financiele) rapporten;
- Financiele administratie opzetten voor school;
- Presentatie voor de organisatie maken;
- Volunteer manual (vrijwilligers handboek) schrijven.

Verder zijn er nog wat kleine dingen waar we ongeveer een dagdeel per week mee bezig zijn:
- Computerlessen;
- Tekenlessen;
- Opvang van de jongste kids;
- Presentatie foto’s en tekeningen maken.

Het is leuk om het werk te doen dat vaak blijft liggen en veel mensen liever niet doen. We brengen dan ook veel tijd achter de computer door en genieten ervan dat wij onze ervaring en opgedane kennis in praktijk kunnen brengen!

19 september 2008

Bericht 53 | Idealistische visie


Wanneer je een tijd verblijft tussen projecten als deze, ga je nadenken over wat de beste vorm is van het opvangen van kinderen. Veel mensen hebben hetzelfde idealistische concept voor ogen: Geen grote massale weeshuizen met enorme eetzalen, maar aparte huizen met ‘ouders’ die voor een niet al te grote groep kinderen zorgen.
Meestal blijft deze idealistische visie in de concept fase hangen.

Niet in dit project, hier wordt de visie verwezenlijkt door middel van ‘children’s homes’. Zo’n huis bestaat uit twee delen, een deel is voor 16 meisjes en het andere deel voor 16 jongens. Elk huis heeft vier ‘house parents’.

Wanneer kinderen uit de jungle in het Living Waters Village terecht komen, worden ze eerst getraind in een trainingscenter. Hier leren dingen als tandenpoetsen, wassen enz. Na deze training is het de bedoeling dat de kinderen naar een ‘childrens home’ verhuizen. In deze huizen functioneert alles als bij ‘gewone’ families. Ze koken samen, eten samen en ook hun vrije tijd wordt samen besteed.
Het is een verademing om te zien dat het idealistische concept daadwerkelijk uitvoerbaar is!

De foto’s laten de twee eerste ‘childrens homes’ zien. Het derde huis wordt nu gebouwd en is bijna af. De bouwplannen voor de volgende 5 huizen liggen er ook al...
Maar dit is nog maar het begin. Uiteindelijk moeten er 30 van deze huizen onderdak bieden aan 1000 kinderen!



14 september 2008

Bericht 52 | Koppensnellers & Kannibalisme

Iets van vroegere tijden; koppensnellers die met het hoofd van hun vijand rondrennen en die het kannibalisme praktiseren? Dat heb ik altijd gedacht, maar het tegendeel is waar. Het is haast niet te geloven dat sommige van de kinderen hier mensen hebben vermoord, hoofden als een trofee omhoog hebben gehouden en mee hebben gedaan een de praktijken van kannibalen! Dit doen ze niet geheel vrijwillig. Ze hebben het gevoel dat ze niets anders kunnen kiezen, want wanneer ze weigeren worden ze verstoten door hun stam. En de stam is alles dat ze hebben.

Dankzij dit project hebben ze nu wel een keuze. Wanneer ze hun stam willen verlaten zijn ze welkom in het ‘Living Waters Village’ en wordt hun onderdak, eten en een toekomst (o.a. door scholing) aangereikt!

06 september 2008

Bericht 51 | Nieuw (t)huis

Wij bewonen nu ruim een week ons nieuwe (t)huis. Dit bevindt zich op Borneo, Indonesië. Om er te komen reis je uren met de bus over onverharde of flink beschadigde wegen. Heel veel uur stuiterend in een bus en een lekke band later dachten we er te zijn, maar er volgde nog een laatste rit in de jeep van het project. De onverharde heuvelachtige weg brengt je naar ‘the Living Waters Village’.

Zodra je de poort doorrijdt ben je opslag vergeten dat je je in ‘the middle of nowhere’ bevind en alleen het adembenemende uitzicht over de beboste heuvels herinnert je aan het feit dat je omgeven bent door jungle. En het is met recht dat het project een dorp wordt genoemd. Er zijn wegen (inclusief lantarenpalen), scholen, watertanks en waterputten en er is zelfs een zendmast.
Dit project heeft als uitwerking dat je er heel stil van wordt. Als je ziet wat er allemaal al bereikt is en als je bedenkt wat er allemaal nog aan plannen liggen (kliniek, ziekenhuis, radiostation etc.) dan ben je dankbaar dat er projecten zijn als deze. Wat een positieve input geven ze aan de omgeving!

De eerste week zijn er elke dag veel nieuwe indrukken. Een van de indrukken is een klein meisje (4 jaar), Thessa. Zij woont hier nu nog maar een paar maanden. Als ze op je af komt rennen en in je armen springt, kun je je haast niet voorstellen dat ze ooit niet lachte! In een paar maanden tijd is ze een vrolijke kleuter geworden. Ook in India waren er meisjes als Thessa: toen ze aankwamen toonden ze geen emoties, maar in een paar maanden leren ze spelen, zingen en lachen! Een lach kan dan het mooiste geluid zijn dat je je voor kunt stellen...

Momenteel zorgen ze hier voor meer dan 300 kinderen! Ruim 50 wonen in een dorp verderop (Nanga Pinoh). Hierdoor kunnen ze naar de middelbare school. De rest van de kinderen woont in het dorp wat gecreëerd is door het project.

Kortom, het project is zo mooi en indrukwekkend dat het lastig is om in woorden te beschrijven of op foto’s vast te leggen. We zullen de komende maanden toch een poging doen om jullie ‘mee te nemen’ naar dit project.

22 augustus 2008

Bericht 50 | Onderweg...

Ons project in Thailand duurde maar een kleine maand en was dus voor ons doen kort. Maar in de korte tijd die we hadden, hebben we toch nog veel kunnen doen. Onze werkzaamheden was het herstructureren van de financiële administratie van het project. Het was een flinke puzzel (mede doordat alle documentatie in het Thai was!) en we waren soms bang dat we het niet op tijd af zouden krijgen… Maar het is gelukt!

Met een voldaan gevoel hebben wij ook dit project verlaten en hebben naar Hollandse traditie ‘zomervakantie’ gehouden. Deze vakantie hebben we gelijk benut om te reizen naar het volgende project. Zo is onze vakantie begonnen in Bangkok en zijn we over land (Thailand & Maleisië) onderweg naar Kuala Lumpur.

Vanaf Kuala Lumpur wordt onze reis vervolgd naar het Indonesische deel van Borneo. Daar wacht ons het laatste project en dan zit onze ‘stage’ erop. Tijdens ons werk vergeten we niet dat wij dit werk begonnen zijn als een stage: Het doen van verschillende werkzaamheden in verschillende delen van de wereld om te zien of dit bij ons past en of wij er geschikt voor zijn. Maar ook is het een periode waarin we willen ontdekken wel doel God met ons leven heeft.

Vaak wordt ons gevraagd of we al weten wat we hierna gaan doen. Of we een ‘burgerlijk’ leven op gaan bouwen in Nederland of dat we toch dit werk blijven doen. En om eerlijk te zijn, kunnen we deze vraag nog steeds niet beatwoorden. Het is alsof we moeten gaan kiezen uit twee werelden. Een veilig en vertrouwd Nederland of een wereld waar niets vertrouwd en logisch is, maar waar je veel voldoening uit je werk haalt. Wij weten nog niet in welk van deze werelden onze toekomst ligt.

Deze ‘stage’ was ook om te kijken of wij dit soort werk wel aankunnen. Ik denk dat wij ondertussen wel de conclusie kunnen trekken dat het werk ons ligt en ons hart gegrepen heeft. Maar of het ons ook gaat lukken om er een baan in te vinden? Gelukkig hoeven wij nu nog geen antwoord te hebben. We hebben eerst nog een mooi project dat voor ons ligt.

Net voor 2008 afgesloten wordt en het nieuwe jaar begint, zetten wij weer voet op Nederlandse bodem. Daarna mogen we voor 6 maanden op een gemeubileerde zolder (in Barendrecht) wonen. Nog heerlijk vrijblijvend…


[Foto van het project in Thailand]

08 augustus 2008

Bericht 49 | Hollandse traditie...

Naar Hollandse traditie hebben ook wij nu vakantie!
Ons project in Thailand is afgerond en wij zijn nu onderweg naar Indonesie.

Jullie horen snel meer van ons...

25 juli 2008

Bericht 48 | Ons inkomen genererend project was een succes!

Nog heel even een terugblik op India... Tegen het einde van ons verblijf in India was er een conferentie in het weeshuis. Deze conferentie wordt jaarlijks gehouden ter nagedachtenis van het overlijden van de jongste zoon van de directeur dr. Job. Toen hij zijn eerste zoon verloren was, is hij het weeshuis ‘Michael Job Centre’ begonnen. Beide zonen van dr. Job, Michael en John, leven niet meer, ze zijn vermoord vanwege het geloof.

De conferentie bracht een aantal Westerse gasten in het weeshuis. Dit leek ons een geschikt moment om wat extra inkomen te genereren voor het weeshuis. Hiervoor hebben we kaarten en boekenleggers ontworpen en laten afdrukken in India.
Zoals je niet anders kunt verwachten bracht dit het een en ander aan stress met zich mee. Wij hoopten die stress te voorkomen door het bestand weken voor de deadline al aan te leveren aan de drukker, zodat er ruimschoots tijd zou zijn om alles afgerond te hebben voor de conferentie. De dag voor de conferentie wilden wij de kaarten ophalen, toen kregen we simpelweg te horen dat het niet gelukt was! Dat hadden ze weken daarvoor ons ook kunnen vertellen, wij hadden nu nog maar 1 dag om de kaarten te laten afdrukken! Dit had nog wel wat voeten in aarde, maar de spreekwoordelijke bloed, zweet en tranen konden we dan eindelijk aan de kaartverkoop beginnen.
We begonnen met een kleine oplage zodat wij konden zien hoeveel interesse er voor was. Het idee is dat het weeshuis kaarten blijft verkopen zodat ze zelf een klein beetje inkomen kan genereren. Tot onze grote vreugde waren onze kaarten een gewild object en in 1,5 uur waren alle 600 kaarten en veel van de boekenleggers verkocht!!

Van dit geld worden nu slippers gekocht voor de meiden in het weeshuis.
En het heeft meer geld opgeleverd dan verwacht, van de rest van het geld kunnen wij de medicijnvoorraad en de First-Aid-Box weer aanvullen!


19 juli 2008

Bericht 47 | De dood heeft weer een slachtoffer opgeëist

Zelfs nu we bij ons derde project zitten blijven we ons verbonden voelen met de andere projecten. En zo hoorde wij vorige week dat een van Jisca’s jonge patientjes die zij in Kenia verzorgd heeft, is overleden.

Het was het jongetje waar ik (Jisca) over schreef in Bericht 08 (25 juli 2007). Ik denk dat hij net 13 geworden is. De eerste keer dat ik hem zag, zag hij er terneergeslagen uit en gaf hij haast geen respons. Zijn benen waren enorm opgezwollen door onderhuidse ontstekingen en hij had een enorm abces bij zijn enkel. Ik heb toen gezien dat door middel van een warmtekompres (een warme handdoek om zijn been waardoor de huid week werd en het pus eruit droop) en wekenlang wondzorg voldoende was om alle wonden te laten verdwijnen. De laatste keer dat ik Isaac zag kwam hij nog op me af rennen!

Toen ik het bericht van zijn dood hoorde werd ik heel stil. In India werden wij hier minder mee geconfronteerd. Het feit dat de meisjes in het weeshuis woonden, betekende dat ze gered waren van de dood. Maar door de dood van Isaac besefte ik me weer hoe dicht leven en dood zich bij elkaar kunnen bevinden in deze landen.

17 juli 2008

Bericht 46 | Een uitzichtloze situatie...?!


Na wat wij gezien hebben in Afrika en India is Thailand (en dan bedoel ik eigenlijk alleen Bangkok, want verder hebben we nog niets van Thailand gezien) bijzonder westers. Wij zijn ook aangenaam verrast te zien hoe goed de overheid zorg draagt voor de Thaise inwoners die niet voor zichzelf kunnen zorgen.

Wij zullen de maand juli hier in Thailand vrijwilligerswerk doen. Het project bevindt zich in één van die overheidsopvanghuizen van Bangkok. De focus van dit overheidsproject richt zich op gehandicapte jongens en mannen. Deze zijn zowel fysiek als mentaal gehandicapt. Er wonen meer dan 600 jongens in dit tehuis. Ook is er een tehuis voor meisjes met zo’n 600 inwoners. De meeste van de kinderen zijn wees, verstoten door hun ouders of de ouders hebben niet voldoende inkomen om de zorg van hun minder valide kind op zich te nemen.

In het jongenstehuis zit een kleine organisatie die samenwerkt met de Thaise overheid. Aan het hoofd van deze organisatie zit Dorothy, een Canadese vrijwilliger die al 11 jaar in Thailand woont. Wij zullen voor deze organisatie werken tijdens ons verblijf hier. Ze kunnen onze hulp goed gebruiken bij het herstructureren van de financiële administratie en wij zullen het vervolgens overzetten naar een officieel boekhoudprogramma.

De eerste indruk van het tehuis is dat er goed voor de kinderen wordt gezorgd, ze hebben mooie huisvesting en er lijkt voldoende materiaal aanwezig om de kinderen te trainen.
Aan de andere kant was ik gechoqueerd toen ik nadacht over de uitzichtloze situatie die de jongens daar hebben. De kans om ooit uit het tehuis is komen is erg klein. De jongens die hier wonen zijn zeer ernstig gehandicapt.

Ik kan niet in woorden omschrijven wat je ziet en hoe het voelt als je over een zaal loopt waar 60 zeer gehandicapte jongens en mannen verblijven. Vergroeiingen zoals ik ze hier in het tehuis heb gezien, heb ik nog nooit in ons luxueuze westen gezien. Ik ben bang dat als ik een poging doe te omschrijven hoe erg de jongens er aan toe zijn, ik ze niet in hun waarde laat. Sommigen zijn zo erg vergroeid dat de herkenbare elementen van een menselijk lichaam haast niet meer aanwezig zijn. Zij liggen de hele dag naar het plafond te staren.

Gelukkig zijn ze er niet allemaal zo slecht aan toe. Met een paar jongens (die nog relatief gezien veel kunnen) hebben wij een ochtend doorgebracht in een ‘sensory room’ waar ze veilig kunnen spelen en al hun zintuigen geprikkeld worden. Het was heerlijk om te zien hoe ze kunnen genieten van een ballenbak, kussens en gekleurde lampen! Wat hebben zij een talent om te genieten van de kleine dingen. Ik heb nog nooit een bredere glimlach gezien en een blik van intens geluk. Alles wat ze nodig hebben is aandacht en het besef dat ze volwaardig mens zijn, ondanks de beperkingen die ze mee hebben gekregen bij de geboorte.

Bericht 45 | Woonsituatie: appartement, 11e verdieping, te Bangkok


Vanuit ons appartementje (11 hoog) in Bangkok, Thailand schrijf ik dit weblog bericht. Klinkt idyllisch toch? Ik besef me dat als ik zulke dingen schrijf, het helpt om vrijwilligerswerk te idealiseren. Toch vonden we het appartement minder idyllisch toen wij net aankwamen. Het appartement was zo vies als je alleen in Azië kunt verwachten en het bed is zo hard dat je haast beter met een Thais matje op de grond kan slapen.

Maar… we raken gewend. En we genieten volop van de vrijheid die deze stad ons bied. Tot 9 uur ’s avonds kunnen wij hier veilig rondlopen! Wat een luxe na Kenia waar we elke avond moesten haasten om voor het donker binnen te zijn. Op een steenworp afstand ligt hier een groot westers winkelcentrum. Wat een opluchting om in alle vrijheid te kunnen winkelen, na het project in India waar wij weinig buiten de deur kwamen.

Wij wilden jullie even laten meegenieten van alle mooie uitzichten die de stad Bangkok ons biedt. Het regenseizoen maakt dit uitzicht alleen nog maar bijzonderder.




15 juli 2008

Bericht 44 | Een enerverende reis

Na een intens afscheid en een korte vliegreis, kwamen wij aan in Bombay. Deze stad is meer voor het rijkere deel van India. Het best bekend is deze stad om zijn filmindustrie, wat ook wel ‘Bollywood’ wordt genoemd. Wij zijn dan ook 6 keer gevraagd om te figureren in een film. Daar hadden we (helaas) geen tijd voor. Wij hadden dan ook andere vragen aan ons hoofd: Zouden onze terugvluchttickets verzet kunnen worden? Zouden we op tijd een visum voor India kunnen krijgen?

Vliegtickets
Onze terugvlucht stond aanvankelijk gepland voor eind september. Maar aangezien wij graag naar Thailand wilden om een project te bezoeken en wij ook nog graag iets langer wilden werken in Indonesië besloten wij de tickets te verzetten. Toen wij bij het kantoor in Bombay aankwamen met het verzoek de tickets te verzetten naar januari, kregen wij te horen dat alles die maand al volgeboekt is! Een half jaar van te voren zijn alle vluchten al vol…
We kregen twee opties: Hopen dat iemand zijn ticket annuleert voor eind september of anders hadden we geen keuze dan eind september naar Nederland te vliegen. Dit laatste zou betekenen dat het project in Indonesië niet door zou gaan! Met dit bericht konden we vertrekken. En zo stonden we toch wel een beetje beduusd op straat. We hebben ons de vraag gesteld: willen wij de kans lopen om het project te moeten mislopen, of zullen we de keuze maken om korter naar de projecten in Thailand en Indonesië te gaan? We besloten tot de laatste optie. Wij dus weer terug naar het kantoor. Tot onze grote verrassing was er nog een vlucht beschikbaar op 29 december. Op 30 december 2008 zetten wij weer voet op Nederlandse bodem. Ons project in Indonesië wordt ruim een maand verkort, maar we zijn heel blij dat wij nu in ieder geval zeker weten dat het door zal gaan!

Visum
Dezelfde dag dat wij de tickets moesten verzetten, hadden wij een tweede missie: een visum regelen voor het project in Thailand! Na eindeloze wachtrijen en papieren vol invulwerk waren wij eindelijk aan de beurt. Om vervolgens te horen te krijgen dat wij eigenlijk niet in aanmerking komen voor een visum! En dit had twee redenen: Ten eerste konden wij geen vliegtickets laten zien die aangeven wanneer wij Thailand zullen verlaten. Dit komt omdat wij over land van Bangkok naar Kuala Lumpur willen reizen. Daarnaast moesten wij bewijzen dat wij voldoende geld hebben om in Thailand te kunnen verblijven. Dit konden wij bewijzen door middel van travellercheques (hebben we niet!) of een kopie van onze creditcard. Wij kozen voor de kopie van de creditcard. (Voor iedereen die zich zorgen maakt: natuurlijk hebben we de nummers weggekrast zodat ze niet uitgebreid kunnen gaan ‘internet-shoppen’ met onze kaart!) Toen ontstond probleem nummer twee: Arie en ik gebruiken dezelfde creditcard. Dat kon het consulaat niet accepteren. Dit zou betekenen dat maar 1 van ons een visum kon krijgen! Wij vertelden nog dat wij getrouwd zijn, maar helaas konden wij dat niet bewijzen omdat dit nog niet in onze paspoorten vermeld staat! Tja, toen zat er niets anders op dan een zeer beleefde, met een smekende ondertoon, brief te sturen naar de Thaise ambassade in Delhi.
We waren de volgende dag dan ook aangenaam verrast te zien dat er weer een nieuw visum een bladzijde in onze paspoorten vulde! Thailand here we come!

Goodbye India! Of toch niet?!
We waren blij toen we Bombay na 4 dagen konden verlaten, want accommodatie is in deze immense stad (16 miljoen inwoners) vrij duur. Zo kwamen wij in een kleine hotelkamer terecht waar letterlijk net een tweepersoonsbed in paste, daarna was de kamer vol. Aan een zijde van het bed was er nauwelijks 40 cm loopruimte over, aan de andere kant stond het bed tegen de muur. De kakkerlakken liepen er in ruim vertegenwoordigd rond en helaas dus ook in ons bed!

Rond middennacht zou onze vlucht vertrekken richting Bangkok. Wij besloten ruim op tijd weg te gaan. Helaas kwamen we in een enorme file terecht. Uiteindelijk zaten we dan ook stuiterend op de achterbank, want we kwamen een uur later op het vliegveld aan dan gepland. Gehaast renden wij de vertrekhal in, maar het was ons totaal onduidelijk waar wij naar toe moesten gaan! Tot drie keer toe werden wij de verkeerde kant op gestuurd. Wij kregen het ondertussen steeds benauwder, want we waren al zo laat. Na drie keer de vertrekhal op en neer te hebben gerend werden we eindelijk de goede kant op gewezen. Tot onze schrik kregen we daarbij de mededeling: “Ren snel! De counter is al gesloten!”
En bij de counter aangekomen kregen wij hetzelfde te horen: “Je bent te laat!”
We snapten er niets van! Het zou nog meer dan een uur duren voor de vlucht zou vertrekken, dat moesten wij toch nog wel kunnen halen? Toen we te horen kregen dat de vlucht binnen een half uur zou vertrekken, snapten wij er al helemaal niets meer van, op ons ticket stond echt een andere tijd! Zo bleek dat de tijd op ons ticket incorrect was! We hebben nog gedaan wat we konden en we hebben gesmeekt tot we een ons wogen, maar ze waren onverbiddelijk. We moesten maar naar de manager gaan… En daar legden we de hele situatie weer uit, van de incorrecte tijd op het ticket en de vertraging door de file. Het was een bijzonder vriendelijke man die gelijk actie ondernam. Met zijn telefoon aan zijn ene oor en een walkietalkie aan zijn andere oor begon hij druk gegevens in te voeren in de computer. Tientallen nummers en codes rolden voorbij terwijl hij probeerde om ons nog op de vlucht te krijgen. Hoe hard de vriendelijke manager ook probeerde zijn inspanningen mochten niet baten, aan de andere kant van de lijn zat duidelijk een minder vriendelijk exemplaar die liet weten dat wij geweigerd werden. De vlucht zou zonder ons vertrekken!

Nog één laatste optie?
Er was nog 1 optie die wij konden proberen; met een andere vliegtuigmaatschappij mee die een uur later van dezelfde luchthaven zou vertrekken.
Helaas was het niet eenvoudig om de manager van deze maatschappij te vinden. Eigenlijk was het een te grappig gezicht hoe Arie en ik als gekken (kippen-zonder-kop is ook een goede benaming) door de luchthaven renden. Of beter gezegd: een poging deden tot rennen. We waren zo bepakt en bezakt dat de bagage ons rennen vertraagde tot een hobbelige draf. En weer werden we telkens verkeerd gestuurd. Stond ik eindelijk in een kantoor bij een manager mijn verhaal te doen (in hoeverre me lukte, want ik stond helemaal uit te hijgen!) bleek ik in het verkeerde kantoor te zijn en stond ik de verkeerde manager over te halen om ons mee te nemen op zijn vlucht! We werden weer de andere kant opgestuurd en daarna weer een andere kant. We werden steeds wanhopiger: zouden we de manager nog op tijd vinden voor ook deze vlucht zou sluiten? Elk personeelslid klampten we aan met de vraag waar we die specifieke counter en manager zouden kunnen vinden. En eindelijk… iemand wist ons de goede richting op te sturen. Helemaal gestrest en verhit deden we ook daar ons verhaal. Tot onze grote verbazing zette hij ons gelijk stand-by. De hele vlucht was volgeboekt, maar in 10 minuten zou hij ons kunnen vertellen of iemand niet op kwam dagen en dan mochten wij in hun plaats gaan! Het waren 10 spannende minuten. Iedereen die zich nog kwam inchecken voor deze vlucht kon ik wel weg kijken, want dat betekende weer een zitplaats minder. Maar na 10 minuten kreeg ik opeens twee boarding-passen in mijn hand gedrukt: we mochten mee!

We moesten zo snel mogelijk de immigratie en de beveiliging door. Zoals altijd moest Arie weer zijn tas openmaken. Een statief in je handbagage roept blijkbaar altijd vragen op! Bij het doorzoeken moest Arie nog 4 batterijen afgeven, maar we mochten door!

Afgelopen dagen hebben we vaak gedacht dat er iets tussen de projecten zou komen en dat het niet door zou gaan, maar gelukkig is alles goed uitgepakt en ‘we are still in the race’…

Op naar onze volgende uitdaging!!

12 juli 2008

Bericht 43 | Over een heftig afscheid vol tranen en met vele afscheidsbrieven

Aanloop tot het afscheid
Het afscheid in het Michael Job Centre was een afscheid dat dagen duurde. Elk gesprekje dat wij met een kind hadden kwam uit op: ‘Wanneer ga je weg? Maar je mag helemaal niet weg, je moet blijven! Wanneer kom je dan terug?’ In de laatste dagen was het een drukte van belang rond onze tafel als wij aan het eten waren. Tientallen kinderen leken -zo lang het nog kon- onze aandacht te willen vragen.
Allerlei scenario’s werden bedacht om ons in het weeshuis te houden. Het beste leek het de kinderen om ons op te sluiten op onze kamer. Het eten zouden ze dan wel via het raam geven…

Rouwen
Er was één meisje die er bijzonder veel moeite mee had dat wij weg zouden gaan. Zij woonde nog maar minder dan een jaar in het weeshuis en was nog niet gewend aan het komen en gaan van de buitenlandse vrijwilligers. Zij was aan ons gehecht geraakt alsof wij altijd zouden blijven. Een week voor vertrek begon zij letterlijk met rouwen: Zij stopte met eten, barste soms in huilen uit en kon over niets anders meer praten dan ons vertrek. Elke dag schreef zij ons minstens één afscheidsbrief.

Afronden werkzaamheden
Ik had niet door dat zij zo gehecht aan ons was geraakt. Wij waren eigenlijk altijd heel erg druk met onze werkzaamheden. Deze waren voornamelijk ‘achter de schermen’ en we waren dus lang niet elke dag intensief met de meiden bezig. Zeker de laatste weken waren hectisch met het afronden van onze taken. Juist die weken viel de stroom dagelijks voor 4 uur uit, waardoor wij niet op de computer konden werken en het steeds moeilijker werd om onze planning en afronding te volbrengen. Dit resulteerde in 12-urige werkdagen en vrije tijd was een unicum geworden. Ondanks een paar fikse tegenvallers met de database lukte het ons toch nog op de dag van vertrek om 6.00 uur de laatste hand aan ons werk te leggen.

Liefde
Ik (Jisca) had al die maanden niet door hoe sterk ik zelf gehecht was geraakt aan de kinderen. Hoe dol ik was geworden op hen; van de schatjes tot de ondeugden. Al eerder die week had ik een afscheidsspeech gehouden. Toen ik -midden in de speech- de kinderen vertelde dat ik ze zal missen omdat ik zoveel van ze houdt, begonnen ze spontaan te klappen, ondanks dat mijn speech nog niet eens was afgerond. Nog nooit had ik me zo sterk gerealiseerd hoe sterk ze hunkeren naar liefde, zelfs als deze liefde verbaal wordt geuit betekend dit heel veel voor ze!

De dag van het afscheid
Toen kwam de dag van het afscheid. Onze tassen moesten nog gepakt worden, maar het was haast een onmogelijke taak. De hele dag liepen de kinderen in groten getale in en uit onze kamer. Allemaal kwamen ze een afscheidsbrief brengen. De een nog mooier dan de ander. De briefjes hebben ons echt ontroerd. We hadden niet door dat wij zoveel mochten betekenen voor de kinderen. Aan het einde van de dag hadden we meer dan 175 brieven (ik schat dat het definitieve aantal oploopt tot over de 200) en hadden we een paar prachtige posters gekregen die de kinderen voor ons hadden gemaakt. Meer dan 1,5 kilo aan onroerende afscheidswoorden en tekeningen die hun waardering liet zien! Zelfs terwijl ze haast geen persoonlijke bezittingen hebben kregen wij nog allerlei cadeautjes toegestopt: van armbanden en haarspeldjes tot een notitieboekje en een landkaart van Thailand! Ik heb nog een poging gedaan om ze allemaal terug te schrijven, maar na 60 briefjes moest ik afhaken…

De tranen…
Op de dag van het afscheid werd er verwacht dat ik weer een afscheidswoord zou houden, maar er kwam geen woord meer uit! Toen ik naar die 326 paar afwachtende ogen keek, wist ik dat er een deel van mij achter zou blijven in dit weeshuis. En daar, voor die grote groep kinderen, huilde ik.
Er schoot een ouderwets liedje door mijn hoofd: ‘Everytime we say goodbye, I die a little’. Nu weet ik uit ervaring wat er met de tekst bedoeld wordt. Nu weet ik hoe het voelt als er een deel van je sterft bij het afscheid nemen.

Toen wij die avond weggingen stonden ze ons bijna allemaal op te wachten. En terwijl we richting de poort liepen kwamen die honderden kinderen op ons af gelopen om ons te begeleiden naar de auto. Sommige huilden, of ze nu 4, 8, 14 of 18 jaar oud waren. Zo hebben ze ons uitgezwaaid.

Dankbaar
Wij zijn heel dankbaar dat wij door dit grootse afscheid mogen realiseren hoeveel wij voor hen hebben mogen betekenen. Wij zullen ze nooit vergeten.
Dit alles heeft ons beide hart geraakt. Als ik mijn ogen sluit zie ik weer die honderden kinderen op me af komen lopen om afscheid te nemen. Bijna rollen weer de tranen over mijn wangen. Toch voel ik me ook gelukkig, want ik weet dat ik iets heb mogen betekenen en ik weet dat ze mijn liefde gevoeld hebben. Dan rest mij dankbaarheid dat wij hier gebracht zijn.

Hopefully this is not…
The end

14 juni 2008

Bericht 42 | Nog 7 maanden...

Ons nomadenleven gaat nog verder. Wij komen nog niet naar Nederland. Hier en daar werden we al uitgenodigd om op visite te komen. Sorry, dit zullen wij nog even moeten uitstellen.

Vaak wordt ons gevraagd of wij ondertussen iets missen:
… Soms missen wij het hebben van een ‘thuis’. Het hebben van een plek dat je zelf hebt gecreëerd. Een plek waar je in investeren kunt. (Ook een plek waar je niet bang hoeft te zijn dat er opeens weer een reuze kakkerlak onder je bed vandaan schiet…)
… Soms missen wij het hebben van sociale contacten; het leven in het buitenland kan soms eenzaam voelen.
… Soms missen wij vrijheid, en vrije tijd; van het terrein af mogen als we daar behoefte aan hebben.

Maar ondanks dit voelt het toch of wij hier, aan de andere kant van de wereld, op onze plek zijn. Hoe onze -verre- toekomst eruit zal zien weten wij nog niet. Wel weten wij dat wij nog ca. 7 maanden in Azië hopen te blijven.

Onze planning:

INDIA:
Wij zitten nu nog in India. Wij hebben nog drie weken te gaan. Wij zijn dan ook de afgelopen weken heel erg druk (en een beetje gestrest) bezig met de afronding van onze werkzaamheden. De database is bijna af. Gelukkig is er al veel wel afgerond: De EHBO-info kaarten zijn klaar. Het vrijwilligershandboek is af en de ansichtkaarten (om inkomsten te generen) liggen bij de drukker.
5 juli vliegen wij van Coimbatore naar Bombay (Mumbai). In Bombay zullen wij vier dagen verblijven zodat wij alles kunnen regelen betreffende visa en vliegtickets.


THAILAND:

9 juli vliegen wij naar Bangkok. Hier zullen wij een maand verblijven bij een project dat gesteund wordt door de Thaise overheid. Het is een project dat zorgt voor mentaal en fysiek gehandicapte jongens. Toen wij vroegen of het project onze hulp kan gebruiken kregen wij een hele lange waslijst met mogelijkheden: Op deze lijst stond zo’n beetje alles wat wij het afgelopen jaar hebben gedaan: financiën/ database/ vrijwilligershandboek/ het geven van tekenlessen (aan jongens die schilderen met hun voet of mond) en ze willen graag interieuradviezen. Aangezien wij hier maar een maand zullen blijven, mag het duidelijk zijn dat wij ons ook hier niet zullen vervelen!

Na deze maand nemen wij even een vakantie, Tijdens die vakantie reizen wij vanaf Bangkok -over land- naar Kuala Lumpur (Maleisië). In deze stad moeten wij wederom een tijdje verblijven om ons visum voor Indonesië te verkrijgen.

INDONESIE:
Hierna begint ons project op het Indonesische deel van Borneo. Wij zullen hier ca. 5 maanden blijven.

Citaat over het project:
‘Living Waters Village is een toevluchtsoord voor verwaarloosde kinderen. Het domein heeft momenteel een oppervlakte van 200 hectare. Er slingeren verschillende kilometers aan wegen over het beboste, heuvelachtige domein. In 2003 is met de bouw ervan begonnen. De bedoeling is dat er huizen komen waar in totaal 1000 kinderen kunnen wonen, er komen scholen waar in 2000 kinderen degelijk onderwijs zullen krijgen, er komt een hospitaal, een Bijbelschool, een bakkerij, een kerk…Veel kinderen in deze regio leven in afgelegen jungle dorpen en hebben niet de mogelijkheid om school te lopen. Sommigen lijden aan malaria of TBC en krijgen geen of onvoldoende verzorging. In Living Waters Village krijgen ze onderwijs, verzorging en een evenwichtige voeding. Het kinderdorp wil in zijn eigen onderhoud kunnen voorzien. Daarvoor zijn er moestuinen aangelegd en er zijn fruitbomen geplant die zorgen voor de nodige vitaminen. Er is een werkplaats en een kantoorgebouw.’
Voor meer informatie over het project: http://www.heyboer.org/

Op onze vraag hoe wij ons nuttig kunnen maken binnen dit project, kregen wij het volgende antwoord:
‘Ik heb gezien Jisca dat je interieur designer bent. We hebben heel wat gebouwen die hulp nodig hebben in dat gebied. Rond de tijd dat je hier bent hopen we de kliniek af te hebben en dus heeft het heel wat tlc (tender, loving care) nodig om het operationeel en leefbaar te maken maar met uiteraard wat we hebben en verkrijgbaar is hier in het oerwoud. Arie kan altijd meehelpen met de bouw en administratie en jullie samen met de hele vele kinderen die ontzettend veel aandacht en liefde nodig hebben. Ook zou ik jullie graag mee willen nemen naar enkele stammen om daar wat medisch werk te doen en tevens de gemeente te bemoedigen. De mogelijkheden zijn eindeloos hier.’

NEDERLAND:
Ergens in januari of februari komen wij weer terug naar Nederland. Wij waren wat bezorgd dat wij dakloos en werkeloos terug zouden komen, maar het dak boven ons hoofd is gevonden. Wij kunnen voor een aantal maanden een gemeubileerde zolder huren. Nu hoeven we alleen nog maar iets te doen aan onze ‘werkeloosheid’.

Colomn 05 | Levend begraven

28 mei 2008

Bericht 41 | Oops, hoe houd je 307 meisjes bezig?



Denk eens terug aan je eigen schoolvakanties. Wat een toptijd was dat. Heerlijk spelen, knutselen of bij vriendjes logeren. Misschien ging je wel op vakantie of leuke uitjes doen.

Als je in een weeshuis woont dan ligt dit anders. Dan betekent dit lange saaie weken waarin niets gebeurd. Je kunt op je kamer blijven met je 9 kamergenoten, maar daar valt niet veel te beleven. Je kunt buitenspelen, maar de zon is wel heel erg heet. Speelgoed heb je nauwelijks, boeken zijn er vrijwel niet. Het duurt niet lang of de kinderen verlangen alweer naar school. Ze vervelen zich.

Wij wilden daar verandering in brengen. Deze vakantie wilden wij elke leeftijdsgroep elke week een leuke activiteit laten doen. Het is met recht een uitdaging te noemen om dit te regelen voor 307 meisjes. Ook is er een enorm leeftijdsverschil (de leeftijden variëren van 4 tot 21 jaar), dus er moesten veel verschillende activiteiten worden bedacht. En door die verschillende activiteiten hadden we een hele lange boodschappenlijst en heel veel uren inkopen te doen.

Arie zorgde voor computerlessen. Die waren erg leuk. Hij leerde de meiden de basis van de computer en Microsoft Word. Vooral de meiden die net nieuw in het weeshuis zijn, hadden nog geen ervaring met de computer (ondanks dat ze al 15 jaar zijn). Zeker die vonden de lessen super en kwamen elke dag terug. Helaas konden de lessen niet elke dag doorgaan. In die periode hadden we vaak de hele ochtend geen stroom. En geen stroom betekend geen computers.

Wij (Jisca en twee Nederlandse collega’s) namen de knutselwerkjes voor onze rekening. De activiteiten waren zeer divers:

We begonnen met het maken van kaarten. Voor elke leeftijd waren er verschillende materialen (krijtjes, kleurpotloden en verf) om kaarten en enveloppen te maken. Ook had ik allerlei voorbeelden hoe je stap voor stap kunt tekenen. Ze konden zelf kiezen wat ze op de kaart wilden tekenen en dan legde het voorbeeld uit hoe ze dit het beste konden tekenen. Zo heb ik ook veel tekenlessen gedaan en ze vinden die methode geweldig. Het eindresultaat was dan ook verbluffend.

Daarna volgde voor de jongere meiden knutselwerkjes: foam-werkje maken, vlinder knutselen, schilderijtjes van stof, kettinkjes van foam en voor de allerkleinste stickers plakken. Het was heel leuk in de kinderen bezig te zien. Vooral toen ik tot de ontdekking kwam dat sommige kinderen nog nooit geknutseld hadden, of zelfs nog nooit een schaar in handen hadden gehad.
De oudere meiden maakten kunstwerkjes met vilt, borduurgaren, kraaltjes en glitterverf.
En in de laatste week heb ik verschillende beauty ochtenden gegeven aan meiden in middelbare school leeftijd. Er waren make-up lessen en nail-art voorbeelden. Ze hebben zich naar hartenlust uitgeleefd!
Ik zou er veel over kunnen vertellen, maar ik denk dat de foto’s voor zich spreken. Soms kon ik een glimlach haast niet onderdrukken, vooral de jongere meiden leefden zich helemaal uit met de oogschaduw. Het was niet zeldzaam als de ene wang roze en de andere wang paars was toegetakeld.

Wij zijn ook erg blij dat wij heel wat materialen hebben kunnen aanschaffen. Zo hebben ze nu scharen, lijm en kleurpotloden. Hopelijk kunnen de meiden ook in de volgende vakanties kun motoriek ontwikkelen door te knutselen (knippen!) en tekenen.