Bericht 03 | Vervolg... Kennismaking met Kenia.

Omdat wij allemaal vragen kregen naar aanleiding van het vorige bericht volgt hier het vervolg.

Jisca’s tas is nog steeds niet terecht. Hoewel ze eerst zeiden dat de tas in Londen was, is dat niet nu meer zeker. Het laatste wat ik te horen kreeg toen ik naar het vliegveld van Nairobi belde, is dat de tas niet gelokaliseerd is.
Voor iedereen die zich afvroeg of ik nu nog steeds in de kleren loop die ik op de dag van vertrek aan had: daar kan ik ontkennend op antwoorden. Ik had al een voorgevoel dat zoiets zou kunnen gaan gebeuren, dus in mijn handbagage had ik zoveel mogelijk kleding gestopt.

Het is onvoorstelbaar te bedenken dat we nog maar drie dagen aan het werk zijn. Het voelt eerder als drie weken. We raken al redelijk ingeburgerd en gewend aan sommige gebruiken. Ook mijn eerste woorden in Luo (= stamtaal) gaan steeds beter. Dat is ook wel heel erg nodig omdat veel van onze patiënten geen of haast geen engels verstaan. En je komt toch maar als mzungu (=blanke) in hun sloppenwijk en in hun hutje binnengelopen.
Je valt hier als mzungu ook echt op. Als je over straat loopt of fietst dan gonst het aan alle kanten: ‘mzungu, mzungu!’ En zeker een vrouw op de fiets is hier uniek. Vrouwen fietsen hier namelijk niet. Ze hebben hier boda-boda’s (fietstaxi’s) waar iedereen gebruik van maakt. En een fietstaxi houdt in: een kussentje achterop een fiets.
Vooral kinderen vinden onze blanke huid maar wat gaaf. Wanneer wij ergens verschijnen komen de kinderen meestal massaal op ons afgestormd. Ze willen het liefst allemaal je een hand geven en ze zijn helemaal gelukkig als je ze optilt. Ondertussen zingen ze dan met zijn allen: ‘Mzungu, how are you, how are you?’!

Verder zitten onze dagen vol avonturen. Vandaag ben ik (Jisca) weer naar een ander ziekenhuis geweest. Een van mijn patiënten staat op het punt om te bevallen, dus die werd vandaag gecontroleerd. En die brengen we over een paar dagen om opgenomen te worden omdat het mogelijk een tweeling is. Ook is bevallen in de sloppenwijken niet een optie. Je kunt nergens naar toe wanneer dat nodig zou zijn, en ook met de auto kan je er praktisch niet komen.
Arie is druk bezig met de financiële aspecten van de stichting. In Kenia gaat dat echt nog heel authentiek: met carbonpapier, stempels, en cash betalingen. Arie noemt het bij voorkeur ‘op-de-houtje-touwtje-manier’, voornamelijk omdat niets geregistreerd wordt. Het helpt wel om als blanke zelf op het kantoor van een bedrijf te verschijnen. Iedereen legt zijn werk aan de kant en andere klanten worden midden in hun verhaal onderbroken om jou te helpen. Ze gaan er in Afrika nog steeds vanuit dat een blanke rijk is.
En wij zijn ook eigenlijk ook heel erg rijk. Hier in Kenia heeft 40% geen werk. Van de rest verdient 75% onder €1,- per dag. En de prijzen zijn echt vergelijkbaar met Nederland. Voor € 0,60 koop je bijvoorbeeld: of 1 l water, of 0,5 l yoghurt of een brood.

Wij worden nu heel druk ingewerkt. Want volgende week staan we er alleen voor. Dan leidt Arie het kantoor en Jisca is Care & Compassion coördinator. Dan liggen alle verantwoordingen bij ons. Jisca moet dan beslissingen nemen over welke patiënten geholpen kunnen worden, wat ze te eten krijgen en of er nog geld voor medicijnen is. Ook moeten we in die week de nodige voorbereidingen treffen voor de Amerikaanse teams die onze projecten komen bezoeken. Dan zijn er minstens 14 gasten die wij moeten begeleiden.

Ook al zijn we dus erg druk, we zijn erg blij dat we ons hier nuttig kunnen maken.

Bericht 02 | Kennismaking met Kenia.

Hierbij onze update hoe het ons vergaat in Kenia.

Om maar bij het begin te beginnen: De vlucht van Nederland naar Londen is voorspoedig verlopen. Alleen werkte het weer in Londen niet mee, dus moesten we ruim een uur wachten voordat de file op de taxibaan over was en we mochten opstijgen. Toen we uiteindelijk met een vertraging van anderhalf uur voeten op Keniaanse bodem zetten, bleek dat Jisca’s tas nergens te vinden was. Tja… en dan merk je dat je in Afrika bent: ze weten niets over je tas, ze kunnen je niet helpen tot dat ze meer weten, dus je kan niets anders doen dan zoveel mogelijk geduld opbrengen (“don’t call us, we’ll call you!!”).

Daar zit je dan zonder tas. We besloten om maar iets langer in Nairobi te blijven en onze vakantie uit te stellen tot we tenminste onze bezittingen hebben.
Nairobi was een overweldigende ervaring. We zijn de grootste sloppenwijk van Afrika in geweest: Kibera. Deze sloppenwijk heeft 1,3 miljoen inwoners. (Ik hoop daar binnenkort wat over op de website te zetten.) We kregen een tour van iemand die zelf in de sloppenwijk woont en het was een ervaring die ik nooit zal vergeten! Verder hebben we onze dagen gevuld met het bezoeken van de MAF, het rondlopen in Nairobi zelf en het uitslapen van onze jetlag.
Daarna zijn we weer naar het vliegveld geweest. Eindelijk was mijn tas gelokaliseerd: hij was nog in Londen, en dan kan het nog dagen duren. Ze zouden hem voor ons naar Kisumu sturen, wanneer ze hem hebben. Wij besloten dus ook om maar richting Kisumu te vertrekken. Iedereen adviseerde ons om met busmaatschappij ‘Easy Coach’ te reizen omdat die bussen van redelijke kwaliteit zijn (zeker voor Afrikaanse begrippen) en omdat ze zeer goed onderhouden worden.

De rit zou zo’n 7 uur duren. Maar helaas… net na de eerste helft van de rit kregen we pech. Er was iets afgebroken. En natuurlijk in de middle of nowhere. Er zou een nieuwe bus gestuurd worden. En na zo’n anderhalf uur (in Afrika kijk je maar niet te veel op je horloge…) kon de tocht weer voortgezet worden. Maar het is echt onbeschrijfelijk hoe die tocht verderging. Het was een hele aftandse bus die piepte en kraakte aan alle kanten. En aangezien de wegen hier niet meer zijn dan een zandweg met veel kuilen en stenen hobbelt zo’n bus enorm. Bij de nieuwere bussen is dit iets minder, omdat de vering het beter doet. Maar deze bus had nauwelijks enige vering. Dit maakte de busreis tot een 3,5 uur durende rollercoaster!! De hele rit moest je jezelf aan je armleuningen vastklampen om niet met je hoofd tegen het plafond aan te stuiteren!

En zo belanden we in Kisumu, de plek waar we zullen werken komende tijd. Zoals al eerder gezegd verschuiven we onze vakantie naar een ander tijdstip omdat we bereikbaar willen zijn als de tas aankomt, maar ook het project heeft ons hard nodig omdat ze heel erg onderbezet zijn.
En zo zaten we ons eerste weekend in Kisumu. We kregen gelijk te maken met een ander Afrikaans element > de hele zondag zonder stroom!

Gisteren hebben we onze eerste dag gehad. Moeilijk om daar wat zinnigs over te vertellen. Het enige woord dat ik kan gebruiken is: onbeschrijfelijk! Ik (Jisca) had gelijk mijn vuurdoop. Het eerste wat er gedaan moest worden, is een patiënt naar het russia-ziekenhuis brengen. Het enige wat ik van dit ziekenhuis wist, was een verhaal dat ik had gelezen over een man waarvan zijn been was geamputeerd en dat geamputeerde been hadden ze niet opgeruimd maar gewoon naast zijn bed laten liggen rotten!! Dus ik was wel benieuwd wat ik daar zou tegenkomen…
Ik denk niet dat ik in woorden vast kan leggen in welke chaos je daar terecht komt. Er bestaat daar niet zoiets als een ambulance, dus de patiënt moet met de taxi komen. Dan moet je zelf een brancard zien te regelen en dat zijn echt exemplaren die dateren uit 1930 ofzo (ik schat maar wat). Daar wordt de patiënt op gehesen en dan begint het wachten… Dat duurt uren…Ondertussen heb je de meest gruwelijke wonden voorbij zien komen. En heb je nog nooit zoveel en zulke extreem misgroeide benen gezien. Daar wordt je geconfronteerd met mensen met allerlei wonden over heel hun lijf en een huilende uitgemergelde baby aan hun borst. We waren daar voor twee patiënten. Een man met TBC (en HIV positief, maar daar schaamt hij zich voor, dus dat wordt niet verteld) en een kleine jongen van twaalf jaar, die verlaten is door zijn ouders. Die jongen had de meest verdrietige ogen waar ik ooit in heb gekeken. Dan man met TBC werd gelukkig opgenomen. Maar eigenlijk was er geen plek meer, dus werd hij gewoon bij een andere man in bed gelegd. En omdat de bedden daar zo klein zijn, werd zijn hoofd bij de voeten van de andere patiënt gelegd. Wat een schril contrast met de medische zorg in Nederland. De jongen (Isaäc) kon die dag niet geholpen worden, dus daar moeten we nog een keer voor terug.
Terug naar het kantoor zijn we eerst met een Matatu geweest. Dit is een klein busje dat hier geld als openbaar vervoer. De rijden hier keihard: want tijd is geld! Daarna zijn we verder gegaan op de Boda-Boda. Dit is een fietstaxi, met andere woorden, een kussentje achterop een fiets.

Arie is vandaag naar een school gegaan om eten uit te delen (onderdeel van het food-giving-program) Dit was op een basisschool in Dunga, een sloppenwijk van Kisumu. Ze geven dan 25 kilo bonen, 5 liter olie, en 25 kilo rijst. Dit wordt elke week gebracht voor de 350 kinderen die daar op school zitten.

Wat wij zo extreem vinden van Kenia is dat de prijzen vergelijkbaar zijn met Nederland. Net buiten de sloppenwijken van Nairobi is de huurprijs zelfs net zo duur als in Nederland. Maar als je daar tegenover het gemiddelde salaris van een Keniaan -variërend van € 0,50 tot € 3,50 per dag- zet, dan begrijp je dat het moeilijk voor ze is om hun huur te betalen én drie maaltijden per dag op tafel te zetten. Daarnaast moeten degene die werk hebben, ook zorgen voor alle broers, zussen, neefjes en nichtjes die geen geld (kunnen)verdienen.

Ik hoop dat we jullie een beetje een beeld heb kunnen schetsen van Kenia. Hoe ons werkleven hier gaat verlopen kunnen we nog niet goed inschatten. We houden jullie op de hoogte!! Maar alles is ondervoorbehoud dat internet en elektriciteit werkt. Helaas hebben we al de nodige mankementen kunnen constateren…

Bericht 01 | Het begin van de toekomst

Onnavolgbaar snel is de tijd gegaan. Vol verbazing zien we dat we overmorgen Kenia al tegemoet vliegen!

Wij zijn er klaar voor: Ellenlange ‘to do’ lijsten zijn afgewerkt, Alle inboedel verhuisd naar zolders. Eindeloze vaccinatiesessies ondergaan. Dikke tassen staan gepakt.

19 juni vliegen we Nederland uit, waarna we de volgende ochtend landen in Nairobi, Kenia. Wij zullen twee dagen verblijven in Nairobi. Vanuit daar gaan we met de bus naar Kisumu waar we onze spullen zullen brengen en een korte kennismaking zullen hebben met de projecten. Hierna hebben we eerst een week vakantie om te wennen aan de cultuur en het klimaat.

Met passie, verlangen en wat spanning zien we de komende tijd tegemoet. Dankbaar dat onze plannen omgezet zijn naar een concreet project.Een toekomst waar we jaren naar uit hebben gezien, die nu eindelijk gaat beginnen...
Wat een zegen, om zo samen -pas getrouwd- die onbekende toekomst in te stappen!