27 juni 2007

Bericht 03 | Vervolg... Kennismaking met Kenia.

Omdat wij allemaal vragen kregen naar aanleiding van het vorige bericht volgt hier het vervolg.

Jisca’s tas is nog steeds niet terecht. Hoewel ze eerst zeiden dat de tas in Londen was, is dat niet nu meer zeker. Het laatste wat ik te horen kreeg toen ik naar het vliegveld van Nairobi belde, is dat de tas niet gelokaliseerd is.
Voor iedereen die zich afvroeg of ik nu nog steeds in de kleren loop die ik op de dag van vertrek aan had: daar kan ik ontkennend op antwoorden. Ik had al een voorgevoel dat zoiets zou kunnen gaan gebeuren, dus in mijn handbagage had ik zoveel mogelijk kleding gestopt.

Het is onvoorstelbaar te bedenken dat we nog maar drie dagen aan het werk zijn. Het voelt eerder als drie weken. We raken al redelijk ingeburgerd en gewend aan sommige gebruiken. Ook mijn eerste woorden in Luo (= stamtaal) gaan steeds beter. Dat is ook wel heel erg nodig omdat veel van onze patiënten geen of haast geen engels verstaan. En je komt toch maar als mzungu (=blanke) in hun sloppenwijk en in hun hutje binnengelopen.
Je valt hier als mzungu ook echt op. Als je over straat loopt of fietst dan gonst het aan alle kanten: ‘mzungu, mzungu!’ En zeker een vrouw op de fiets is hier uniek. Vrouwen fietsen hier namelijk niet. Ze hebben hier boda-boda’s (fietstaxi’s) waar iedereen gebruik van maakt. En een fietstaxi houdt in: een kussentje achterop een fiets.
Vooral kinderen vinden onze blanke huid maar wat gaaf. Wanneer wij ergens verschijnen komen de kinderen meestal massaal op ons afgestormd. Ze willen het liefst allemaal je een hand geven en ze zijn helemaal gelukkig als je ze optilt. Ondertussen zingen ze dan met zijn allen: ‘Mzungu, how are you, how are you?’!

Verder zitten onze dagen vol avonturen. Vandaag ben ik (Jisca) weer naar een ander ziekenhuis geweest. Een van mijn patiënten staat op het punt om te bevallen, dus die werd vandaag gecontroleerd. En die brengen we over een paar dagen om opgenomen te worden omdat het mogelijk een tweeling is. Ook is bevallen in de sloppenwijken niet een optie. Je kunt nergens naar toe wanneer dat nodig zou zijn, en ook met de auto kan je er praktisch niet komen.
Arie is druk bezig met de financiële aspecten van de stichting. In Kenia gaat dat echt nog heel authentiek: met carbonpapier, stempels, en cash betalingen. Arie noemt het bij voorkeur ‘op-de-houtje-touwtje-manier’, voornamelijk omdat niets geregistreerd wordt. Het helpt wel om als blanke zelf op het kantoor van een bedrijf te verschijnen. Iedereen legt zijn werk aan de kant en andere klanten worden midden in hun verhaal onderbroken om jou te helpen. Ze gaan er in Afrika nog steeds vanuit dat een blanke rijk is.
En wij zijn ook eigenlijk ook heel erg rijk. Hier in Kenia heeft 40% geen werk. Van de rest verdient 75% onder €1,- per dag. En de prijzen zijn echt vergelijkbaar met Nederland. Voor € 0,60 koop je bijvoorbeeld: of 1 l water, of 0,5 l yoghurt of een brood.

Wij worden nu heel druk ingewerkt. Want volgende week staan we er alleen voor. Dan leidt Arie het kantoor en Jisca is Care & Compassion coördinator. Dan liggen alle verantwoordingen bij ons. Jisca moet dan beslissingen nemen over welke patiënten geholpen kunnen worden, wat ze te eten krijgen en of er nog geld voor medicijnen is. Ook moeten we in die week de nodige voorbereidingen treffen voor de Amerikaanse teams die onze projecten komen bezoeken. Dan zijn er minstens 14 gasten die wij moeten begeleiden.

Ook al zijn we dus erg druk, we zijn erg blij dat we ons hier nuttig kunnen maken.