Bericht 15 | Oneerlijke strijd

Benson, één van onze patienten heeft de strijd om leven en dood gestreden. Helaas heeft hij die strijd verloren. Misschien wilde hij ook wel niet meer leven, want wat had het hem te bieden?

Toch voelt het zo oneerlijk. Waarom mocht hij het niet overleven?

Wij hebben met hem mee gestreden om hem in leven te houden, maar het was al te laat.
Wij hebben hem naar het ziekenhuis gebracht. Hij had een (opportunistische) infectie aan zijn keel dus eten en drinken deed hij al dagen niet of nauwelijks meer. Na het beruchte ‘praten als brugman’ kreeg ik het eindelijk voor elkaar dat hij aan het infuus gelegd werd.
Maar dat was toen geen optie meer, zijn hele arm zwol op dus het infuus moest er weer uit.

Ik had nog geprobeerd de werking van een infuus te kopieren door een drinkoplossing te maken met sportdrankpoeder en O.R.S. wat hij op moest drinken, maar op dat moment had hij het al opgegeven.
De volgende dag is hij gestorven. Hij liet een vrouw en een kind achter. Hij was nog maar 35 jaar.

Hier val je van stil....

woorden schieten toch tekort.

Bericht 14 | Over het mortuarium en een doodskist

De dochter (15) van een van onze patiënten is overleden. Een begrafenis komt voor de meeste Kenianen dicht bij onbetaalbaar, dus aan ons als Care & Compassion wordt altijd gevraagd wat wij voor ze kunnen betekenen. Wij besloten dat wij voor het transport van het lichaam konden verzorgen.

En zo belandde ik (Jisca) vorige week met onze chauffeur in de matatu op weg naar het mortuarium. Daar aangekomen stond de hele familie te wachten.
Ze gingen het mortuarium in om afscheid te nemen. Terwijl de familie om de brancard heen stond waar het meisje op lag, stonden ze op een brancard daarnaast het volgende lijk klaar te maken. Ik zal het niet omschrijven wat ik daar heb gezien. Ik weet niet of ik aandurf om de confrontatie aan te gaan als ik omzet in woorden wat ik nog op mijn netvlies zie. Het zag er niet respectvol uit. En dertig centimeter van de brancard stond de familie hard te proberen om niet te zien wat er naast hun gebeurde.

Omdat wij verantwoordelijk waren voor het transport van het lichaam ging ik op zoek naar de kist. Nergens te vinden. En niemand die me er iets over kon vertellen. Ik besloot polshoogte te gaan nemen bij het stalletje verderop waar de kist gemaakt zou zijn.

Klein facilitair probleem: de bon van de kist ontbrak. Dus terwijl er een aantal mensen op zoek gaan naar de eigenaar van de bon, en wij wachten totdat wij de kist mee mogen nemen, staan wij een praatje te maken met de eigenaar. Hij zou geen ondernemer zijn als hij mij niet een van de duurste kisten probeert te verkopen. Helaas voor hem ben ik nog niet van plan om er een nodig te hebben, wat hij duidelijk betreurde.

Na een lange tijd kwam er eindelijk een bon tevoorschijn, en daar kwam de kist. Maar zoals de Afrikaanse cultuur al bekend staat: ze waren de afspraken niet na gekomen en de kist was nog niet af!

Twee en een half uur later waren ze eindelijk zo ver. Met de kist achterin het busje en minstens 6 enorme Keniaanse vrouwen bovenop de kist en nog 6 ergens anders in onze auto gepropt togen we naar het huis.

Voorop reed een truck, de laadbak puilde uit met dronken mannen en joelende en gillende vrouwen. Daarna volgde, onder begeleiding van zang en geklap, onze auto.
Als derde volgde nog een matatu, waar oorverdovend op fluitjes werd geblazen.

Non-stop werd de claxon gebruikt om iedereen te laten weten dat er een begrafenis ging volgen. Toen we in hun ‘wijk’ kwamen gingen ze langzamer rijden zodat iedereen mee kon rennen met de stoet. Kinderen klommen op de daken van de auto’s en het huilen en krijsen van familie en kennissen was onvoorstelbaar luid.

Tot we een lekke band kregen... ik weet eigenlijk niet hoe ik kan omschrijven hoe het voelde om met een lekke band te staan. Terwijl onze chauffeur de band verwisselde stond iedereen om ons heen te schreeuwen. Ik was in ieder geval erg blij toen we onze tocht verder konden zetten.

Het gehuil van de familie echot nog na in mijn oren. Zulke momenten helpen je na te denken over het leven en de dood. Waar ligt de prioriteit van ons leven? Hechten we waarde aan de juiste dingen?

Wat en waar zal onze toekomst zijn?

Noodkreet!! Hoeveel is een mensenleven waard?

Je houdt de hand vast van een van je patiënten. Contact leggen is moeilijk, de dood staat al in zijn ogen. Zijn bed is doorweekt van het pus dat uit zijn doorligwonden stroomt en lopen kan hij al weken niet meer. De spinnen lopen over zijn stervende lichaam.

Dit is maar een van mijn vele patiënten. Zittend naast het bed maak je de belofte dat je ze zult helpen dit te overleven. Ze krijgen een tweede kans, dat verdient ieder mens toch?
Je weet dat ze geen geld hebben om ziekenhuisopname te betalen. Op 14-jarige leeftijd is de dochter als prostituee gaan werken, waardoor ze nu een 15-jarige moeder is.

De bovenstaande situatieschets is niet fictief. Twee weken geleden zat ik aan het bed van deze man, Tom. Heb ik zijn dochter Susan en haar kindje Judith leren kennen. Heb ik de spinnen van zijn bed afgeveegd en heb ik zijn hand vastgehouden en de belofte gemaakt dat ik hem zou helpen dit te overleven.

We hebben gezorgd voor transport naar het ziekenhuis (€10,-). Tijdens het transport vertelde hij dat hij dacht niet meer levend thuis te komen. We hebben hem laten opnemen (€2,-).
Hij is 3 dagen in het ziekenhuis geweest (€3,-). Na die drie dagen was hij weer in staat om te lopen en hij is herstellende! Met €15,- is letterlijk een mensenleven gered.
Met het nodige voedsel om aan te sterken (5,- per gezin per week) kan hij weer een leven opbouwen.

De realiteit die wij nu onder ogen moeten zien: we hebben geen geld meer om zulke mensen te helpen. Wat moet ik als ‘Care & Compassion’ coördinator nu beginnen? Moet ik voortaan met lege tassen de patiënten bezoeken? Wie voedt al die patiënten als wij het niet doen? Wie betaald hun medicijnen en brengt ze naar het ziekenhuis?

Wat moet ik zeggen als ik naast een doodzieke patiënt zit: “het spijt me, ik heb geen andere optie dan je te laten sterven’.
Het gebrek aan geld is een kwestie van leven of dood geworden.

Hoeveel is een mensenleven waard?

Geeft u ze een toekomst,
... een overlevingskans
... geeft u hoop?

Om te helpen hoeft u niet met tassen vol eten door de sloppenwijken te sjouwen, daarvoor hoeft u niet de hele dag met een patiënt in een ziekenhuis te wachten, dat doen wij met alle liefde. Maar wij kunnen ze niet helpen zonder jullie hulp!

Voor meer informatie over ons werk; ‘Care & Compassion’ en Christ’s Hope, kunt u naar de website gaan: http://www.christshope.nl/
Meer informatie over onze werkzaamheden als vrijwilliger: http://www.beyourhand.com/

Hoeveel kunt u missen?
Hoeveel mensen hoeven niet te sterven omdat u ze helpt?
Hoeveel kinderen hebben te eten omdat u ze voedt?
Hoeveel is een mensenleven waard?

Beantwoord alstublieft deze noodkreet om hulp en stuur dit bericht naar iedereen die u kent!
Geven kan ook: Rekeningnummer 3265.53.991 (Christ's Hope Nederland te Wezep) o.v.v. Care & Compassion Kenya