04 juli 2007

Bericht 04 | Een klapband, CHK en het leven op straat.

Allereerst willen we jullie hartelijk bedanken voor alle giften die binnenkomen. Het is echt hartverwarmend dat zoveel mensen ons willen steunen en helpen! Heel erg bedankt hiervoor.

En dan nu het goede nieuws: Jisca’s tas is terecht! Eindelijk… We hebben er bijna twee weken op moeten wachten, maar deze week konden we hem dan echt ophalen in Kisumu. Dat ging ook wel op z’n Afrikaans: ’s Avonds werden we opgebeld dat we de tas de volgende dag op konden halen. Dus wij de volgende dag naar het vliegveld, komen we daar aan: kantoor gesloten (op een tijdstip dat deze gewoon open moest zijn). En natuurlijk niemand die weet wanneer die weer open gaat. Krijg je doodleuk te horen dat je over een uur of 5 maar terug moet komen! Maar natuurlijk blijft het belangrijkste dat mijn spullen terug zijn! Dat vergoed ook een beetje dat mijn tas niet ongehavend uit de strijd is gekomen.

Verder wennen we elke dag meer aan het leven hier. In Kenia rijden allemaal Matatu’s. Dat zijn busjes voor 14 personen. De organisatie heeft zelf ook zo’n busje, en daar hebben we nu allebei in gereden en het Afrikaanse verkeer mee getrotseerd! Dat is wat anders dan de smart (automaat!) waarin ik (Jisca) gewend was in te rijden.

Zoals al eerder geschreven was ik (Jisca) de eerste dag naar het Russia ziekenhuis geweest met een man en een jongetje (Isaac). De man heeft het helaas niet gehaald, hij is in het ziekenhuis overleden. Met Isaac gaat het erg goed. Toen ik donderdag in een dorp verderop liep, kwam hij opeens naar me toe gerend! En hij lachte!! En dat is het jongetje waarvan ik vertelde dat hij de meest verdrietige ogen had waar ik ooit in had gekeken en dat lopen al haast niet meer ging! Op het moment dat zo’n kereltje op je af komt rennen, dan weet je wel waar je het voor doet.

Soms verbazen we ons hoeveel ‘avonturen’ we hier in korte tijd kunnen beleven. Zoals bijvoorbeeld gisteravond. We hadden tot laat op kantoor gewerkt. En omdat je als blanke niet na 19.00 uur ( = als de zon onder is gegaan) naar buiten mag, zouden we met het busje naar ons huis rijden. Maar eenmaal onderweg naar huis rijdend bleek de bus opeens onhandelbaar en trilde hij bijna van zijn onderstel af. We waren gelukkig nog niet heel ver weg, dus in zijn achteruit zijn we teruggereden (niet dat we harder konden gaan dan 5 km/u) en eenmaal weer veilig op het terrein van kantoor konden we de auto inspecteren: een lekke band! En in Kenia is het echt heel donker (hier kennen ze lichtvervuiling niet) dus het vervangen van die lekke band zou pas de volgende dag kunnen. We stonden met onze bewaker (elk groot huis heeft 24 uur per dag bewaking) de auto bekijken, horen we opeens achter het huis allerlei onverklaarbare geluiden... Onze bewaker rende gelijk naar het huis toe om dekking te zoeken en probeerde te kijken waar dat geluid vandaan komt. Hij had nog net niet zijn pijl en boog gepakt! Arie was nog stoer, maar bij Jisca was de schrik er echt ingeschoten. Als ze nog 1 geluidje had gehoord dan had ze in de auto gezeten met alle deuren op slot! Maar na inspectie van Arie en de bewaker bleek dat het loos alarm was: de buren besloten midden in de nacht wat werk te gaan verrichten in de tuin ofzo.
En zo stranden we op kantoor. Nu is dat zo heel erg nog niet, want aan kantoor zitten ook twee slaapzalen, dus stapelbedden genoeg en wij zouden dus gewoon kunnen slapen deze nacht. Laat het niet toevallig juist deze nacht opeens enorm gaan stormen! De regen viel echt ‘letterlijk’ met bakken uit de hemel en het leek wel of er drie onweersbuien tegelijk waren!! Daar ging onze nachtrust...De volgende dag werden we gebeld door onze secrurity: de storm had een zendpaal omgeblazen dus de alarmknoppen doen het niet meer. Of we in geval van nood even naar een (niet nader te noemen) telefoonnummer willen bellen. Dat is echt onze ervaring van Afrika: in amper twaalf uur kun je van alles beleven! Onze werkzaamheden gaan prima. Het is wel een hele ervaring. Wij runnen nu samen Christ’s Hope Kenya, met ons tweeën leiden we het hele team van vrijwilligers. We moeten opeens allerlei management kwaliteiten gaan ontwikkelen en elke dag is een verrassing wat ons nu weer staat te wachten. Ook komt er bijna een team van 15 man hier een week werken, dus wij zijn ook druk bezig met de voorbereidingen.

Als afsluiter even een illustratie van ons leven hier: Wanneer we van kantoor naar huis lopen, komen we langs allerlei kraampjes; een gammele tafel en afdakje gemaakt van boomstammetjes. Ze verkopen voornamelijk dingen als fruit, rijst, bonen, eieren enz. Verder komt iedereen aan het einde van de dag langs de kant van de weg zitten met een hele grote pan. Met houtskool wordt dan een vuurtje gemaakt en zo frituren ze dan aardappelen, mandazi (een soort oliebol-deeg-ding) en nog een soort erwten-driehoekje. Het eten is niet zo heel gevarieerd, dus iedereen verkoopt hetzelfde. Dit is ook het enige eten dat de lokale bevolking kan betalen. We zagen laatst in een supermarkt een busje Pringles, en dat kost zo’n € 2,50, dat is dus voor een Keniaan zeker twee volle dagen werken!Verder is er op de weg soms geen plek meer voor auto’s zoveel koeien als er door de stad heen lopen! Ook de geiten zijn niet te tellen. Verder branden overal vuurtjes omdat ze hier het afval verbranden.

Over ons werk volgt hopelijk binnenkort meer, want dat is niet in een paar worden te beschrijven. Maar ik wil kort even vertellen over één van onze patiënten: Joseph. Hij heeft Aids, en een maand geleden kon hij niet eens meer zonder hulp rechtop zitten, laat staan lopen. Onze vrijwilligers hebben hem gestimuleerd om Aids-remmers te gaan nemen, en nu gaat hij trouw naar het ziekenhuis om zijn medicijnen op te halen. Ook brengen we hem elke week gevarieerd voedsel. Vandaag gingen we weer eten brengen, en dan zie je dat iemand in een maand zoveel kan opknappen: Joseph is nog wel mager en snel vermoeid, maar je zag ook aan zijn glimlach dat hij weer een leefbaar leven heeft!

Oriti! (= tot ziens)

Ps: Als u een bevestiging van uw storting wilt hebben (en wij uw emailadres nog niet hebben) kunt u die mailen naar info@beyourhand.com.