Afgelopen week is het algemene ‘Care and Compassion’ (C&C) handboek is afgerond. We hebben mijn (Jisca) C&C collega uitgezwaaid en na weken rapporten en manuals te hebben geschreven gaan de ‘normale’ werkzaamheden als C&C coördinator weer beginnen.
Het is onvoorstelbaar hoeveel verdrietige verhalen je hoort en hoeveel schrijnende situaties je kunt zien in een week.
Een greep uit afgelopen week:
Caroline (di)
Haar dochter is net begraven (zie bericht 14) of haar andere dochter (6 jaar) wordt heel erg ziek. Bovenop malaria heeft ze tyfus gekregen. Medicijnen zijn te duur, dat kunnen ze zich niet veroorloven. Wel heeft het Caroline het zetje gegeven om haar drie jongste kinderen te laten testen op HIV/Aids. Wat een schok kreeg ze toen ze er achter kwam dat alle drie haar kinderen positief zijn!
Ik kan het gevoel van oneerlijkheid niet onderdrukken! In mijn ogen zijn kinderen onschuldige slachtoffers.
Zo ook Dennis, het zoontje van een van mijn patiënten. Zijn vader is overleden door Aids. Zijn moeder is ook besmet en hij ook. Zijn moeder is verslaafd aan alcohol en is niet goed in staat voor haar kinderen te zorgen.
Laatste weken zien we hem met zienderogen achteruit gaan. Hij is sterk vermagerd. Wat kun je doen? Je brengt ze eten. Je zorgt dat hij en zijn kleine zusje in ieder geval wat van het fruit eten zodat je zeker weet dat ze wat gegeten hebben voor die dag. Verder vertel je hem het verhaal van de Goede Herder. Dan moet je weer gaan want er zijn nog meer patiënten die bezocht moeten worden.
Jackline (wo)
Stel je bent 23 jaar oud. Weduwe. Je hebt drie kinderen van je overleden man. Recentelijk ben je bevallen van je vierde kindje. Vader onbekend.
Elke week brengen wij wat eten, maar of het voldoende is om de week door te komen? En hoe moet de huishuur betaald?
Ze stond huilend aan de poort. Haar twee jongste kinderen waren ziek en haar huishuur was al twee maanden niet betaald. Is ze nu genoodzaakt om prostituee te worden?
Wezen (do)
Donderdag is de dag dat we naar Ombeyi gaan, een dorpje tussen de rijstvelden. Daar is ook een wezenschool. Ik deed daar de wondzorg voor die kinderen. Onvoorstelbaar hoeveel er nare wonden hadden, veel ook omdat ze besmet zijn met HIV/Aids.
Het is onvoorstelbaar hoeveel verdrietige verhalen je hoort en hoeveel schrijnende situaties je kunt zien in een week.
Een greep uit afgelopen week:
Caroline (di)
Haar dochter is net begraven (zie bericht 14) of haar andere dochter (6 jaar) wordt heel erg ziek. Bovenop malaria heeft ze tyfus gekregen. Medicijnen zijn te duur, dat kunnen ze zich niet veroorloven. Wel heeft het Caroline het zetje gegeven om haar drie jongste kinderen te laten testen op HIV/Aids. Wat een schok kreeg ze toen ze er achter kwam dat alle drie haar kinderen positief zijn!
Ik kan het gevoel van oneerlijkheid niet onderdrukken! In mijn ogen zijn kinderen onschuldige slachtoffers.
Zo ook Dennis, het zoontje van een van mijn patiënten. Zijn vader is overleden door Aids. Zijn moeder is ook besmet en hij ook. Zijn moeder is verslaafd aan alcohol en is niet goed in staat voor haar kinderen te zorgen.
Laatste weken zien we hem met zienderogen achteruit gaan. Hij is sterk vermagerd. Wat kun je doen? Je brengt ze eten. Je zorgt dat hij en zijn kleine zusje in ieder geval wat van het fruit eten zodat je zeker weet dat ze wat gegeten hebben voor die dag. Verder vertel je hem het verhaal van de Goede Herder. Dan moet je weer gaan want er zijn nog meer patiënten die bezocht moeten worden.
Jackline (wo)
Stel je bent 23 jaar oud. Weduwe. Je hebt drie kinderen van je overleden man. Recentelijk ben je bevallen van je vierde kindje. Vader onbekend.
Elke week brengen wij wat eten, maar of het voldoende is om de week door te komen? En hoe moet de huishuur betaald?
Ze stond huilend aan de poort. Haar twee jongste kinderen waren ziek en haar huishuur was al twee maanden niet betaald. Is ze nu genoodzaakt om prostituee te worden?
Wezen (do)
Donderdag is de dag dat we naar Ombeyi gaan, een dorpje tussen de rijstvelden. Daar is ook een wezenschool. Ik deed daar de wondzorg voor die kinderen. Onvoorstelbaar hoeveel er nare wonden hadden, veel ook omdat ze besmet zijn met HIV/Aids.
Edwin (vrij)
Haast elke dag deze week ben ik naar het ziekenhuis geweest om een van mijn patiënten te bezoeken, Edwin. Een van de opportunistische ziektes die je kunt krijgen als gevolg van Aids is huidkanker. Edwin heeft hier last van.
Maar het gaat nu steeds beter met hem. Elke dag wordt er dan beloofd dat hij naar huis mocht. Maar vrijdag wat het dan eindelijk zo ver. Ik was erg blij dat ik hem eindelijk daar weg kan halen. Zeker omdat er nu ook een andere man in zijn bed gelegd was. Verder is zo’n zaal ook zo onhygiënisch en de ziektes die je daar ziet zijn bijzonder afschrikwekkend.
Het was een heel avontuur om Edwin daadwerkelijk uit het ziekenhuis te krijgen. Het begint met het betalen van de rekening. Veel mensen die in het ziekenhuis liggen hebben geen idee hoe ze de rekening moeten betalen en proberen te ontsnappen. Dus alle gangen in het ziekenhuis hebben hekken met tralies met grote sloten eraan zodat patiënten niet weg kunnen lopen. Zelfs als Edwin had willen ontsnappen had hij niet ver gekomen. Zijn conditie was erg slecht. In Nederland zou je nooit uit het ziekenhuis worden ontslagen, maar hier wordt er van je verwacht dat je doodleuk vier trappen af wandelt. Niet iets waar Edwin toe in staat was. Na twee stappen naast zijn bed viel hij al bijna flauw. Ik zag echt niet gebeuren dat hij op eigen kracht naar de auto zou kunnen lopen. Dus zo begon de lang durende zoektocht naar een rolstoel. Zaal na zaal afgezocht naar zo’n ding. En eindelijk dan een gevonden.
Liften hebben ze niet in het ziekenhuis, dus dat betekend dat je met zo’n rolstoel hellingbanen af moet. Ik vond het een erg zielig gezicht, zo’n verzwakt iemand die bijna voorover de stoel uit valt omdat hij zelfs de kracht niet heeft om rechtop te blijven zitten. De ene controle na de andere die et ziekenhuis ervan moet verzekeren dat de rekening wel degelijk betaald is. Toen ik Edwin over de gangen duwde heb ik afdelingen gezien die ik liever nooit had gezien.
Afdelingen waar mensen gewoon op de grond liggen in plaats van in bedden. Waar mensen schreeuwen en huilen van de pijn. Waar de stank enorm is en de bloedspetters tot in de gang zitten. Ik was echt heel erg blij dat ik Edwin daar weg kon halen.
Wat is het bijzonder dat wij hier een helpende hand mogen bieden!
Haast elke dag deze week ben ik naar het ziekenhuis geweest om een van mijn patiënten te bezoeken, Edwin. Een van de opportunistische ziektes die je kunt krijgen als gevolg van Aids is huidkanker. Edwin heeft hier last van.
Maar het gaat nu steeds beter met hem. Elke dag wordt er dan beloofd dat hij naar huis mocht. Maar vrijdag wat het dan eindelijk zo ver. Ik was erg blij dat ik hem eindelijk daar weg kan halen. Zeker omdat er nu ook een andere man in zijn bed gelegd was. Verder is zo’n zaal ook zo onhygiënisch en de ziektes die je daar ziet zijn bijzonder afschrikwekkend.
Het was een heel avontuur om Edwin daadwerkelijk uit het ziekenhuis te krijgen. Het begint met het betalen van de rekening. Veel mensen die in het ziekenhuis liggen hebben geen idee hoe ze de rekening moeten betalen en proberen te ontsnappen. Dus alle gangen in het ziekenhuis hebben hekken met tralies met grote sloten eraan zodat patiënten niet weg kunnen lopen. Zelfs als Edwin had willen ontsnappen had hij niet ver gekomen. Zijn conditie was erg slecht. In Nederland zou je nooit uit het ziekenhuis worden ontslagen, maar hier wordt er van je verwacht dat je doodleuk vier trappen af wandelt. Niet iets waar Edwin toe in staat was. Na twee stappen naast zijn bed viel hij al bijna flauw. Ik zag echt niet gebeuren dat hij op eigen kracht naar de auto zou kunnen lopen. Dus zo begon de lang durende zoektocht naar een rolstoel. Zaal na zaal afgezocht naar zo’n ding. En eindelijk dan een gevonden.
Liften hebben ze niet in het ziekenhuis, dus dat betekend dat je met zo’n rolstoel hellingbanen af moet. Ik vond het een erg zielig gezicht, zo’n verzwakt iemand die bijna voorover de stoel uit valt omdat hij zelfs de kracht niet heeft om rechtop te blijven zitten. De ene controle na de andere die et ziekenhuis ervan moet verzekeren dat de rekening wel degelijk betaald is. Toen ik Edwin over de gangen duwde heb ik afdelingen gezien die ik liever nooit had gezien.
Afdelingen waar mensen gewoon op de grond liggen in plaats van in bedden. Waar mensen schreeuwen en huilen van de pijn. Waar de stank enorm is en de bloedspetters tot in de gang zitten. Ik was echt heel erg blij dat ik Edwin daar weg kon halen.
Wat is het bijzonder dat wij hier een helpende hand mogen bieden!
