Zoals het in de Nederlandse steden nooit stil is door het geluid van zoemende auto’s, zo is het in Kenia nooit stil door de muziek die door de straten galmt. De Matatu’s hoor je overal toeteren om de aandacht van eventuele passagiers op te eisen. Tussendoor hoor je af en toe een geit blaten of een hond blaffen en op zondag hoor je boven al deze geluiden uit de dominee’s schallen.
Ergens verderop in de straat staat al de hele week dezelfde cd op repeat zodat ik ondertussen de nummers kan dromen.
Ondertussen is Kenia een mooi decor, maar de dingen die hier zich afspelen zijn soms vreselijk. En de beelden die je ziet zijn soms meer dan je netvlies kan verdragen.
Afgelopen donderdag gingen we naar een wezenschool om met het team ‘Choose to Wait’ lessen te geven. Eenmaal daar aangekomen kregen we het verzoek om ons programma in te korten omdat een van de wezen die middag begraven zou worden. Dood is hier zo verweven met het leven. Iedereen lijkt zich erbij neer te hebben gelegd dat de gang naar een begrafenis haast elke week gemaakt moet worden, en dat het vaak een familielid of en vriend betreft.
Zo zagen we de wezen zingend richting de begrafenis lopen. Dat is typisch Kenia: dood is onderdeel van het leven, zingen is er ook een onderdeel van: een combinatie is onvermijdelijk.
Na de wezenschool ging ik een aantal patiënten bezoeken. Het blijft aangrijpend wanneer je iemand ziet die totaal uitgemergeld en uitgeleefd is door Aids. Zo’n mager vrouwtje, een en al ogen in een gezicht dat zo mager is dat het haast niet lijkt te bestaan. Langzaamaan beginnen alle ledematen dienst te weigeren. De toekomst die deze vrouw staat te wachten is verlamd op bed liggend: wachtend op de dood.
Veel Kenianen geven nog steeds de voorkeur aan sterven aan deze ziekte dan dat ze zich laten testen op Aids, want ze willen niet dat iemand erachter kan komen dat ze HIV positief zijn. Wanneer wij een patiënt bezoeken moedigen we ze altijd aan om zich zo snel mogelijk te laten testen. We respecteren het dat ze het geheim willen houden, maar stimuleren ze om het taboe van Aids te doorbreken.
Deze medicijnen werken optimaal wanneer je gebalanceerd voedsel eet. En dat is precies hoe wij onze patiënten helpen. We brengen gevarieerd voedsel en we zorgen voor de benodigde medicijnen zodat ze genoeg aansterken om zelfstandig elke maand hun Aids-remmers op te halen. Daarnaast lezen we met hen de Bijbel en bidden met ze.
Om nog meer mensen te gaan bereiken dan alleen onze vaste patiënten, heeft Jisca een supportgroep opgericht. We zijn druk bezig om te proberen of we met hulp van een andere organisatie in combinatie met onze supportgroep erin kunnen slagen dat we leningen kunnen verstrekken of een bedrijfje kunnen opzetten zodat we HIV positieve mensen structurele en vooral opbouwende hulp kunnen bieden.
Maar naast alle ellende waar je soms mee geconfronteerd wordt, is er in Kenia ook heel veel om van te genieten: de mensen en hun cultuur, de natuur en het weer!
Afrika is net een delicatesse, je moet het leren waarderen. Maar daarna kun je er geen genoeg meer van krijgen.
Om jullie hiervan mee te laten genieten hebben we wat foto’s online gezet.
Ergens verderop in de straat staat al de hele week dezelfde cd op repeat zodat ik ondertussen de nummers kan dromen.
Ondertussen is Kenia een mooi decor, maar de dingen die hier zich afspelen zijn soms vreselijk. En de beelden die je ziet zijn soms meer dan je netvlies kan verdragen.
Afgelopen donderdag gingen we naar een wezenschool om met het team ‘Choose to Wait’ lessen te geven. Eenmaal daar aangekomen kregen we het verzoek om ons programma in te korten omdat een van de wezen die middag begraven zou worden. Dood is hier zo verweven met het leven. Iedereen lijkt zich erbij neer te hebben gelegd dat de gang naar een begrafenis haast elke week gemaakt moet worden, en dat het vaak een familielid of en vriend betreft.
Zo zagen we de wezen zingend richting de begrafenis lopen. Dat is typisch Kenia: dood is onderdeel van het leven, zingen is er ook een onderdeel van: een combinatie is onvermijdelijk.
Na de wezenschool ging ik een aantal patiënten bezoeken. Het blijft aangrijpend wanneer je iemand ziet die totaal uitgemergeld en uitgeleefd is door Aids. Zo’n mager vrouwtje, een en al ogen in een gezicht dat zo mager is dat het haast niet lijkt te bestaan. Langzaamaan beginnen alle ledematen dienst te weigeren. De toekomst die deze vrouw staat te wachten is verlamd op bed liggend: wachtend op de dood.
Veel Kenianen geven nog steeds de voorkeur aan sterven aan deze ziekte dan dat ze zich laten testen op Aids, want ze willen niet dat iemand erachter kan komen dat ze HIV positief zijn. Wanneer wij een patiënt bezoeken moedigen we ze altijd aan om zich zo snel mogelijk te laten testen. We respecteren het dat ze het geheim willen houden, maar stimuleren ze om het taboe van Aids te doorbreken.
Deze medicijnen werken optimaal wanneer je gebalanceerd voedsel eet. En dat is precies hoe wij onze patiënten helpen. We brengen gevarieerd voedsel en we zorgen voor de benodigde medicijnen zodat ze genoeg aansterken om zelfstandig elke maand hun Aids-remmers op te halen. Daarnaast lezen we met hen de Bijbel en bidden met ze.
Om nog meer mensen te gaan bereiken dan alleen onze vaste patiënten, heeft Jisca een supportgroep opgericht. We zijn druk bezig om te proberen of we met hulp van een andere organisatie in combinatie met onze supportgroep erin kunnen slagen dat we leningen kunnen verstrekken of een bedrijfje kunnen opzetten zodat we HIV positieve mensen structurele en vooral opbouwende hulp kunnen bieden.
Maar naast alle ellende waar je soms mee geconfronteerd wordt, is er in Kenia ook heel veel om van te genieten: de mensen en hun cultuur, de natuur en het weer!
Afrika is net een delicatesse, je moet het leren waarderen. Maar daarna kun je er geen genoeg meer van krijgen.
Om jullie hiervan mee te laten genieten hebben we wat foto’s online gezet.
