28 december 2007

Bericht 27 | Contradictie

We zijn weer terug in Nederland. Het is 40*C temperatuurverschil met Oost-Afrika, maar dat is niet de enige contradictie. Want minstens zo groot als het verschil in temperatuur is het verschil tussen de mensen en de bezittingen ervan.

Terug zijn is vele malen moeilijker dan ik had verwacht. In Kenia lijkt de Westerse wereld zo ver weg. Sta je niet stil bij het feit dat iedereen een overdaad aan eten koopt voor de kerstdagen. Maar een aantal dagen na terugkomst stond ik in de supermarkt. Om me heen hoorde ik iedereen klagen over het feit dat een (voor mij onbetaalbare) zalm uitverkocht is. Ik luisterde verder... Sporadisch hoorde ik ook een klacht dat het toch wel erg duur was. Maar het meeste domineerde de klacht dat ze nog veel meer hadden willen kopen en dat de voorraad in de winkel zo mager is.
Op een gegeven moment wilde ik niets liever dan mijn oren met mijn handen bedekken en huilen.

Ik was gewaarschuwd voor de omgekeerde cultuurshock. Maar eerlijkheidshalve moet ik bekennen deze te hebben onderschat. In de tijd dat je je in Kenia bevind denk je wel terug aan Nederland en zijn welvaart, maar toch is die parallelle wereld enorm ver weg. Hier in Nederland kom je met een schok in de 'werkelijkheid' terecht.

Maar is dit de werkelijkheid? Is dit wat wij willen dat werkelijk is?
Hoe kijken jullie daar tegenaan?

Ik kan nog wel even doorgaan met een 'anti-teveel-te-bestedings-campagne'. Ik las gisteren in de krant dat er straks €5,- per seconde de lucht in wordt geschoten als de klok op 31 december 12 keer slaat. Dat is elke seconde een voedselpakket de lucht in schieten waar een gezin een week van eten kan!

De krant lezen is op zich een vrij frustrerende bezigheid: wat ik ook las was het bericht dat heel Nederland zich nu vol loopt te eten, maar in de wetenschap dat deze zelfde volgepropte mensen vanaf 1 januari -als kuddedieren- weer de dieetprogramma's van Sonja Bakker en elke andere diƫtiste nalopen.

Cynisch? Ja ik weet het... Maar ik voel me vooral gefrustreerd. Toen ik in Kenia was had ik het gevoel dat ik voor de mensen iets betekende. Hier voel ik me vooral machteloos.
Wij zijn nog niet klaar voor de welvaart van Nederland. Gelukkig kunnen wij dit nog even uitstellen... De wetenschap dat wij 15 januari weer in een vliegtuig zitten is een opluchting.
De werkzaamheden in India zullen zeer anders zijn. Daar hebben we meer te maken met ouderloze kinderen (lees: 306 weesmeisjes). Veel van hun hebben hun ouder(s) vermoord zien worden omdat die christen waren.

Wat we daar precies gaan doen weten we nog niet helemaal. In ieder geval mogen wij degene zijn die ze aandacht en broodnodige liefde geeft.
Zoals het er nu naar uit ziet zal ik (Jisca) mijn kunstacademie-achtergrond gaan benutten door les te gaan geven in kunst en tekenen. Arie gaat mogelijk technieklessen geven.

05 december 2007

Bericht 26 | Goodbye kisumu, Kenya!


Het zit er op: Tassen zijn gepakt, goodbye's gezegd.

De nodige tranen zijn gelaten. Maar... zoals een van onze lieve Afrikaanse 'moeders’ zei: “As you leave, go with God. But know that you will remain in Kenya, in my heart!”

Ons eerste avontuur zit erop. Maar we hebben gelukkig een goed vooruitzicht. Of op zijn Keniaans gezegd: “There is something good cooking”. Dat houden we nu maar voor ogen...

Nyasaye oriti!!

Arie & Jisca

03 december 2007

Bericht 25 | Afscheid

Wij zijn hier nu bijna 6 maanden en het is tijd geworden om afscheid te nemen. Begin december zullen we Kisumu verlaten. Het lastigste is om gedag te zeggen tegen al die mensen met wie je een band hebt opgebouwd. Het is ook niet gemakkelijk om je projecten los te laten.
Gelukkig hebben we een goed vooruitzicht: We hebben erg veel zin in onze vakantie, de tijd in Nederland en ook in de projecten die volgen.

We hebben veel geleerd en ook veel kunnen betekenen voor de organisatie. Dit half jaar in Kenia zullen we meenemen als een kostbare herinnering.
We hebben veel meegemaakt. Aan het einde van de dag concludeerden we soms dat het leek alsof het drie dagen waren. Aan de andere kant moeten we constateren dat het half jaar heel erg snel is gegaan. Het lijkt nog maar kort geleden dat we kwamen. Toch zijn we helemaal gewend geraakt aan het wonen hier en het klimaat zullen we ook zeker missen. Evenals de hartelijkheid en de flexibiliteit van de Keniaanse mensen.

Maar het meeste zullen we missen onze lokale vrijwilligers die ons een groot voorbeeld hebben gegeven. Zij hebben weinig, vaak niet eens een baan en ze presteren het nog steeds om weg te geven aan de mensen in de ‘community’ die nog minder hebben. Wij geven alleen maar weg van onze overvloed, zij geven meer weg dan ze weg hebben te geven.