04 maart 2008

Bericht 38 | “Jij bent mijn mama”

Het is erg gemakkelijk om vrijwilligerswerk te idealiseren. Maar als je eenmaal in ‘het veld’ zit kom je erachter dat het niet altijd meevalt. Soms zie je helemaal geen resultaat van het werk dat je doet. Dan moet je jezelf beheersen om niet de vraag te stellen: waar doe ik het voor?
Deze momenten, waarin je geen effect ziet, worden afgewisseld met momenten dat je echt gewaardeerd wordt. Zo vertelden een aantal meiden me van de week dat ze al de hele week hadden uitgekeken naar mijn tekenles en dat ze de hele woensdag tegen elkaar hadden gezegd: “Vanmiddag is het eindelijk onze beurt, vandaag weer tekenles!” Hun enige moment dat ze die dag vrije tijd hebben, komen ze nog graag naar je tekenles toe! Wat een compliment…

Maar het mooiste compliment kreeg ik vorige week. Elke avond heb ik 30 kinderen onder mijn hoede van zo’n 4 a 5 jaar oud. Dan hebben we een leuke tijd vol spelletjes, zang, verhaaltjes en ‘tekenlessen’ (Want hoe teken je nou een bloem? Of een vlinder?)
En wanneer we de avond afgesloten hebben en de kids zich klaarmaken om naar bed te gaan breekt de chaos los. Want allemaal willen ze je persoonlijk en zo uitgebreid mogelijk goedenacht wensen. En tijdens alle ‘good nights’, ‘sweet dreams’ en ‘sleep wells’ komen er twee van die meiden op me af gehuppeld. Twee paar grote ogen kijken me verwachtingsvol aan. Ik denk dat ook zij me welterusten komen wensen en ik wens ze ‘sweet dreams’. Maar ze bleken een mededeling te hebben:
“Jij, en alleen jij bent onze mama!”

Hand in hand zie ik ze weghuppelen. Met een brok in mijn keel kijk ik ze na. Na 5 weken waarin ik ze wat liefde en aandacht heb kunnen geven, geven ze mij al de eretitel ‘mama’.
Wat komen ze veel tekort! En wat ben ik dankbaar dat ik hier mag zijn.