29 september 2008

Bericht 55 | Altijd vrolijk zijn?!

Van de week kreeg ik van iemand een email waarin ze schreef:
De verhalen op de website zijn altijd erg indrukwekkend, maar ze geven me altijd het gevoel dat ik eigenlijk alleen nog maar vrolijk mag zijn en mag lachen, omdat ik het zo goed heb in Nederland.
Het heeft me aan het nadenken gezet. Is dit de boodschap die ik wil geven: Dat we onze emoties moeten controleren en dus altijd vrolijk en gelukkig moeten zijn? Is dit realistisch? Of wenselijk?

Nee... dit is zeker niet iets wat in me op was gekomen, laat staan dat ik jullie ertoe wil aanzetten. Ik schrijf ook niet met als doel jullie ergens toe aan te zetten, maar ik schrijf wel om met jullie te delen wat ik zie en meemaak.

Ik schrijf jullie ook om een andere wereld te laten zien. Een wereld die niet fictie is, maar die parallel loopt aan ons eigen westerse bestaan. In die wereld leven mensen die minder hebben dan wij. Een tekort aan basisbehoeften of een te kort aan (ouderlijke) liefde en aandacht.
Deze wereld is niet ver weg. Wij hadden net zo goed in die wereld geboren kunnen zijn. Misschien woonde jij dan wel in een sloppenwijk en wist je niet of er voor die dag wel eten zou zijn. Of misschien was jij dan wel dat eenzame kindje dat ik hoorde zingen:
Ik ben als een bloem, maar alleen in een veld.
Geen vader die mij water geeft
en geen moeder die mij kust
.
Als ik denk aan ons rijke leven, dan ben ik dankbaar. Betekent dit dat ik altijd vrolijk en lachend rondloop? Nee hoor... ik ben nog steeds dezelfde persoon, mét emoties. Maar het betekent wel dat ik dankbaarder en tevredener ben geworden.

Mopperen over eten zullen wij bijvoorbeeld niet snel weer doen. Wanneer je iemand hebt zien sterven door gebrek aan voedsel, dan veranderd dit je leven! Wanneer je iemand hebt ontmoet die haar lichaam verkoopt voor een zakje rijst of suiker, dan vergeet je dat nooit meer.
Betekent dit dat wij opeens al het eten lekker vinden? Dat niet, maar we hebben wel leren inzien dat eten een basisbehoefte is. We kunnen eindeloos genieten als het lekker is, maar het is geen vereiste meer.

En dit geld voor nog vele aspecten in het leven. Wij hebben het goed! Zijn we dan ook dankbaar voor en tevreden met al onze zegeningen? Bezitten wij de gave om ervan te genieten?