16 december 2008

Bericht 60 | Hunkerend naar liefde

Ik blijf me elke keer verbazen hoe een kind, dat zonder ouders opgroeid, hunkert naar aandacht. Van de week liepen Arie en ik naar ons huisje toe (15 min. vanaf de eetzaal), onderweg kwamen we een jongentje (11jr) tegen die duidelijk liep te treuzelen zodat hij met ons mee kon lopen. Ik wilde hem speels een kneepje in zijn arm geven, maar hij greep gelijk mijn hand beet.
Na een paar minuten zo gelopen te hebben, kwamen we een paar werklui tegen. Deze mannen komen van buitenaf en horen niet bij het project. Voor een indonesische jongen van 11 jaar moeten zij het toonbeeld van stoerheid zijn: met hun scooters, met tatoeages versierde armen en een kruitnagel-sigaret die speels uit hun mond bungelt. Glimlachend bedacht ik me dat deze jongen zich vast groot zou willen voordoen bij de werkmannen en dat hij mijn hand wel snel los zou laten. Maar niets was minder waar. Hij kneep eens extra in mijn hand en liep gewoon door.
Welke jongen van 11 jaar loopt er in Nederland nog aan de hand van iemand die hij net kent? En zeker op het moment dat hij langs een plek komt waar hij meestal het stoere ventje uithangt? Met een schok besefte ik me –wederom- wat een tekort er ontstaat bij deze kinderen die zonder ouders opgroeien. Wat hebben ze liefde en aandacht nodig!