Elke dag hoor je het ene schrijnende verhaal na het andere. Zodat je jezelf op een gegeven moment afvraagt wanneer de verhalen je niet meer zullen raken.
Het is vreemd om een ‘mazungu’ te zijn. Als blanke wil iedereen wat van je: geld of hulp en anders wel een baan. En zonder overdrijving, meer dan de helft van de Kenianen heeft ook hulp nodig: 42% heeft geen toegang tot drinkwater, 87% geen sanitair, 40% is werkeloos en van de mensen die wel werken verdiend meer dan de helft onder de $1,00 per dag.
Natuurlijk willen ze hulp, eten en medicijnen van de rijke wazungu’s (blanken) die elke week met tassen eten door de sloppenwijk lopen te sjouwen. Het is pijnlijk om zoveel hulpbehoevende mensen voorbij te lopen terwijl ik naar mijn patiënten loop. Maar ik kan ze niet allemaal helpen, ik zit aan mijn maximum aan patiënten.
Soms is het wel eens heel vermoeiend als je alweer gefeliciteerd wordt met je huidskleur. Alsof blank zo anders is dan bruin; dat is toch alleen de buitenkant? Tot ik besefte dat ze gelijk hebben. Ik ben te feliciteren, want ik heb zo bijzonder veel geluk gehad dat ik in het westen geboren ben.
Ik had ook dat kindje kunnen zijn, dat is verwekt door verkrachting en dat bij de geboorte door mijn moeder HIV besmet is. Dan woonde ik in een sloppenwijk en had ik geen vader omdat deze gestorven is aan de gevolgen van Aids. Mijn moeder was elke dag dronken. En ik had geen drinkwater of geld om naar school te gaan.
Dan had ik geen toekomst...
Het is in het westen ook zo makkelijk om je inkomen en kapitaal te vergelijken met andere mensen. En dan beschouw je jezelf als net-afgestudeerde niet als rijk. Mijn verblijf in Kenia heeft me geleerd dat ik vele malen rijker ben dan ik ooit had beseft. Zo heb ik mijn hele leven een inkomen gehad waar ik ook van kon sparen. Een Keniaan kan niet sparen. Zijn inkomen is dusdanig laag dat zelfs zijn basisbehoeften niet vervuld worden.
Het is vreemd om een ‘mazungu’ te zijn. Als blanke wil iedereen wat van je: geld of hulp en anders wel een baan. En zonder overdrijving, meer dan de helft van de Kenianen heeft ook hulp nodig: 42% heeft geen toegang tot drinkwater, 87% geen sanitair, 40% is werkeloos en van de mensen die wel werken verdiend meer dan de helft onder de $1,00 per dag.
Natuurlijk willen ze hulp, eten en medicijnen van de rijke wazungu’s (blanken) die elke week met tassen eten door de sloppenwijk lopen te sjouwen. Het is pijnlijk om zoveel hulpbehoevende mensen voorbij te lopen terwijl ik naar mijn patiënten loop. Maar ik kan ze niet allemaal helpen, ik zit aan mijn maximum aan patiënten.
Soms is het wel eens heel vermoeiend als je alweer gefeliciteerd wordt met je huidskleur. Alsof blank zo anders is dan bruin; dat is toch alleen de buitenkant? Tot ik besefte dat ze gelijk hebben. Ik ben te feliciteren, want ik heb zo bijzonder veel geluk gehad dat ik in het westen geboren ben.
Ik had ook dat kindje kunnen zijn, dat is verwekt door verkrachting en dat bij de geboorte door mijn moeder HIV besmet is. Dan woonde ik in een sloppenwijk en had ik geen vader omdat deze gestorven is aan de gevolgen van Aids. Mijn moeder was elke dag dronken. En ik had geen drinkwater of geld om naar school te gaan.
Dan had ik geen toekomst...
Het is in het westen ook zo makkelijk om je inkomen en kapitaal te vergelijken met andere mensen. En dan beschouw je jezelf als net-afgestudeerde niet als rijk. Mijn verblijf in Kenia heeft me geleerd dat ik vele malen rijker ben dan ik ooit had beseft. Zo heb ik mijn hele leven een inkomen gehad waar ik ook van kon sparen. Een Keniaan kan niet sparen. Zijn inkomen is dusdanig laag dat zelfs zijn basisbehoeften niet vervuld worden.
Ik had net een gesprekje met onze guard (=bewaker/ soldaat). Hij werkt 12 uur per dag en 7 dagen per week. Dit is dus 84 uur per week. Hij vertelde dat hij Ksh 90/= per dag verdient. Dat is Ksh 7,5/= per uur wat overeenkomt met € 0,08. Daarvan onderhoudt hij zijn moeder en twee broers. Daarnaast heeft hij een vrouw en een kind en moet hij elke maand een flinke som neertellen voor de huur. En hij is pas 21 jaar.
Ons motto: ‘tijd is geld’ geldt in Kenia niet. Als wij in Nederland ergens tijd en energie in steken, dan ontvangen wij daarvoor geld. In Kenia is tijd en energie veel minder geld waard. En omdat ergens tijd in stoppen niet veel geld oplevert, hebben ze geen haast en omdat ze weinig geld hebben, doen ze alles zelf.
Vandaag resulteerde deze twee ingrediënten in een kippenslachtfestijn. De kippen werden bereid voor het team dat vanavond arriveert en dat hier een week zal bivakeren. Mijn vraag of er ook zo iets bestaat als een kant-en-klaar kipfiletje, werd met luid gelach beantwoord.
Ik denk dat als ik in Nederland mijn voorverpakte kipfilet koop, dat ik altijd terug zal denken aan die twee grote Afrikaanse vrouwen die de hele middag achter in de tuin de kip hebben staan plukken.
Hier zouden voorverpakte salades e.d. niet werken. En zeker niet als je er meer voor zou moeten betalen. Geld is hier veel meer waard dan tijd. Zo liet Arie zijn balpen perongeluk achter bij de apotheek waar hij medicijnen gehaald had. Een balpen kost Ksh 20/= wat overeenkomt met 2,5 uur werken. En omdat dat hier normaal is ging hij naar de apotheek terug om zijn balpen op te halen. Deze zijn hier in verhouding gewoon heel erg duur.
Je leert hier om dingen te waarderen.
