Mijn support group is voor de tweede keer samengekomen.
Omdat de meeste nog vreemden voor elkaar waren had ik voor ‘meeting #2’ een spelletje bedacht, gebaseerd op het principe van speeddaten. Nu kun je dat in Kenia niet speeddaten noemen. Daten in Kenia bestaat nauwelijks. Je kunt iemand leren kennen in de supermarkt en de volgende dag ben je daarmee getrouwd, daar hoeft geen daten aan vooraf te gaan. Als ik ze vertel dat ze van mij moeten daten, dan komt het er bijna op neer dat ze de volgende dag zullen trouwen.
Dus onder het mom van ‘get to know each other’ moesten ze dus in 5 minuten zoveel mogelijk van elkaar te weten komen. Aan het einde van het spelletje moesten ze een ander voorstellen, dus het was belangrijk dat ze het serieus namen. Het gegiechel was onophoudelijk. Het leek wel of ik een klas verlegen kinderen voor me had, in plaats van een groep van ca. 12 volwassenen. Maar toen we eenmaal begonnen waren, bleek het aan te slaan. Elke keer als de bel ging dat de 5 minuten om waren en ze met iemand anders moesten praten, hoorde je ze aan alle kanten mopperen en zuchten.
Ze waren nog lang niet uitgepraat. Voor het eerst zijn ze omgeven met mensen die ook te maken hebben met Aids en zich er niet voor schamen. Eindelijk lijken ze niet de enigen die zich deze taboeziekte op de hals hebben gehaald. Voor het eerst ontmoeten ze andere ouders, met seropositieve kinderen. De onderlinge band was gauw geschept.
Alle aandacht gaat komende weken uit naar het creëren van een hechte support groep. Pas als we een goede groep vormen, kunnen we kijken of we in aanmerking komen voor een lening. Met die lening kunnen ze hun eigen bedrijfjes op gaan zetten. Hiermee willen we meer structurele hulp bieden.
Ook supportgroep ‘meeting #3’ is ondertussen geschiedenis. Het was op mijn verjaardag en het was heel bijzonder om die door te brengen tussen al die mensen die ik zo graag een toekomst zou willen bieden. Het voelde ook echt als een cadeau dat het aantal groepsleden (patiënten) verdubbeld was sinds de vorige keer. Iedereen is ontzettend gemotiveerd om de groep te laten slagen.
We bestaan nu uit 20 HIV-positieve mensen en we verwachten dat het aantal ongeveer nog op zal lopen tot 30 leden.
Het feit dat we onze patiënten eten brengen, is heel belangrijk, vooral om ze weer gezond te maken. Het geeft alleen geen structurele hulp. Ze vertrouwen op onze giften en worden daardoor niet gestimuleerd om te gaan werken en hun eigen verantwoording te nemen.
Het is echt mijn grote wens dat het gaat lukken om ze te helpen hun bedrijfjes te beginnen en dat ik ze eindelijk een hoopvolle toekomst zal kunnen bieden.
Omdat de meeste nog vreemden voor elkaar waren had ik voor ‘meeting #2’ een spelletje bedacht, gebaseerd op het principe van speeddaten. Nu kun je dat in Kenia niet speeddaten noemen. Daten in Kenia bestaat nauwelijks. Je kunt iemand leren kennen in de supermarkt en de volgende dag ben je daarmee getrouwd, daar hoeft geen daten aan vooraf te gaan. Als ik ze vertel dat ze van mij moeten daten, dan komt het er bijna op neer dat ze de volgende dag zullen trouwen.
Dus onder het mom van ‘get to know each other’ moesten ze dus in 5 minuten zoveel mogelijk van elkaar te weten komen. Aan het einde van het spelletje moesten ze een ander voorstellen, dus het was belangrijk dat ze het serieus namen. Het gegiechel was onophoudelijk. Het leek wel of ik een klas verlegen kinderen voor me had, in plaats van een groep van ca. 12 volwassenen. Maar toen we eenmaal begonnen waren, bleek het aan te slaan. Elke keer als de bel ging dat de 5 minuten om waren en ze met iemand anders moesten praten, hoorde je ze aan alle kanten mopperen en zuchten.
Ze waren nog lang niet uitgepraat. Voor het eerst zijn ze omgeven met mensen die ook te maken hebben met Aids en zich er niet voor schamen. Eindelijk lijken ze niet de enigen die zich deze taboeziekte op de hals hebben gehaald. Voor het eerst ontmoeten ze andere ouders, met seropositieve kinderen. De onderlinge band was gauw geschept.
Alle aandacht gaat komende weken uit naar het creëren van een hechte support groep. Pas als we een goede groep vormen, kunnen we kijken of we in aanmerking komen voor een lening. Met die lening kunnen ze hun eigen bedrijfjes op gaan zetten. Hiermee willen we meer structurele hulp bieden.
Ook supportgroep ‘meeting #3’ is ondertussen geschiedenis. Het was op mijn verjaardag en het was heel bijzonder om die door te brengen tussen al die mensen die ik zo graag een toekomst zou willen bieden. Het voelde ook echt als een cadeau dat het aantal groepsleden (patiënten) verdubbeld was sinds de vorige keer. Iedereen is ontzettend gemotiveerd om de groep te laten slagen.
We bestaan nu uit 20 HIV-positieve mensen en we verwachten dat het aantal ongeveer nog op zal lopen tot 30 leden.
Het feit dat we onze patiënten eten brengen, is heel belangrijk, vooral om ze weer gezond te maken. Het geeft alleen geen structurele hulp. Ze vertrouwen op onze giften en worden daardoor niet gestimuleerd om te gaan werken en hun eigen verantwoording te nemen.
Het is echt mijn grote wens dat het gaat lukken om ze te helpen hun bedrijfjes te beginnen en dat ik ze eindelijk een hoopvolle toekomst zal kunnen bieden.
