Bericht 68 | India, here we come again!

Anderhalve kilo aan smeekbrieven met de vraag of wij alsjeblieft nog een keer terug willen komen, dat is wat wij meenamen na 6 maanden in een meisjes(wees)huis in India gewoond en gewerkt te hebben.

In 2008 hebben wij -zoals de meeste van jullie weten- in het Michael Job Center (MJC) in India gewoond en gewerkt. Het MJC is een meisjes(wees)huis waar ondertussen ruim 500 meisjes wonen en een opleiding volgen. Het is een enorm terrein waar alle voorzieningen voor deze meisjes aanwezig zijn. Er is scholing vanaf de kleuterklas tot op universitair niveau.

Een meisje in India is NIETS waard. Klinkt dit hard? Het is helaas de realiteit. Eén van de redenen dat een meisje niet gewild is in de Indiase maatschappij, is dat er voor een meisje een bruidsschat betaald moet worden. Een bruidschat die vaak veel te hoog ligt voor de veelal arme inwoners van dit land. Ook kent India nog steeds christenvervolging. Als de ouders van een gezin worden vermoord of het dorp worden uitgejaagd door fundamentalisten, dan worden de jongetjes snel geadopteerd. De meisjes, die blijven achter.

Deze meisjes, die al zoveel te lijden hebben gehad in hun leven, willen wij een onvergetelijke tijd bezorgen! Daarom gaan wij in hun zomervakantie terug naar India. Wij hebben dit al eerder gedaan: een vakantieperiode vol leuke activiteiten. Klik hier om er meer over te lezen.

Deze keer gaan we niet alleen! Met een groep van 16 mensen reizen wij af naar India. De zomervakantie in India begint eind april en wij vertrekken DV 23 april. De voorbereidingen zijn in volle gang. En iedereen heeft er heel erg veel zin in en vele knutselactiviteiten, spelletjes en mooie verhalen worden uitgedacht.

Maar… een weeshuis met 500 meisjes, betekent ook dat de kosten snel oplopen. Wij hebben uitgerekend dat het organiseren van deze onvergetelijke vakantie ruim € 3,50 per meisje kost. En nu is mijn vraag aan jullie: hoeveel meisjes kunnen jullie een fantastische vakantie schenken?

Terwijl ik dit bericht schrijf, bedenk ik me dat ik niet graag om geld vraag. Maar dit verzoek om sponsoring is niet voor onszelf. Het gaat om meisjes die in hun jonge leven al zoveel hebben meegemaakt. Waarvan veel ouders niet meer leven of spoorloos verdwenen zijn. Familie die niet voor deze meisjes kúnnen of wíllen zorgen. Deze meisjes verdienen het toch om alle liefde en aandacht te krijgen die wij ze geven kunnen? En uit eigen ervaring kunnen wij zeggen, dat zo’n vakantieprogramma daar heel geschikt voor is.

Spreekt dit project u/jou aan? Giften zijn welkom op BANK 561455139 t.n.v. Stichting HVC o.v.v. projectnummer 8029.

Toen wij afscheid namen in 2008 bedacht ik me: Partir c’est mourir un peu (weggaan is een beetje sterven) en ik heb een stuk van mijn hart in India achtergelaten. Daarom ben ik heel dankbaar dat ik weer terug mag naar “mijn” meisjes in het MJC. Al die lieve briefjes met de vraag of we alsjeblieft nog een keer terug willen komen, daar wordt nu gehoor aan gegeven!

Groetjes!

Arie & Jisca

PS: Op dit moment overwegen wij of wij volgend jaar weer zo’n reis zullen organiseren. Bent u/jij ook geïnteresseerd of zijn er vragen? Stuur dan een email naar jisca@stichtinghvc.nl.

Bericht 67 | Wie gaat er mee naar India?

Na een jaar in Nederland te zijn geweest, gaan wij eind april tot begin mei weer naar het meisjes(wees)huis in India!

Dan begint hun 'zomervakantie' en wij willen ze een onvergetelijke vakantie bezorgen vol leuke activiteiten!
En daarom zoeken wij mensen die mee willen gaan om deze lieve (wees)meisjes de tijd van hun leven te bezorgen!! Geef je nu op @ info@stichtinghvc.nl

(Voor meer informatie klik op onderstaande foto's)

Bericht 66 | Terug in de wereld van de goede doelen

(Voor wie het nog niet weet: Ik (Jisca) heb een nieuwe baan! Per 1 augustus werk ik voor de stichting HVC. Daar ga ik de werkzaamheden van de directeur verlichten door zijn 'rechterhand' te worden. Hieronder volgt een omschrijving van mijn eerste indruk)

Mijn eerste week zit erop in de wereld van de goede doelen en de stichtingen. Ik werd gelijk in het diepe gegooid, want we stonden de eerste week al op een beurs! Daar hebben we zoveel mogelijk mensen gevraagd om een kind in Sudan eenmalig 1 week te eten te geven. Dat kost tenslotte maar EUR 5,- voor een hele week eten!!

Het is heel anders om deze keer vanuit Nederland een ‘helpende hand’ te zijn. Ik merk dat ik nu al de neiging heb om een ticket te boeken en om het geld, dat we op de beurs bij elkaar hebben gesprokkeld, zelf weg te gaan brengen naar de kinderen in Sudan.

Het is wel heerlijk om me weer in te zetten voor mensen die zoveel minder hebben. Wat hebben we het toch onnoemelijk goed in Nederland. Het is een uitdaging om de mensen hier in Nederland daar iets bewuster van te maken! Ik bedoel; wij kúnnen 5 euro missen, ergens anders op de wereld is die 5 euro een zaak van (over)leven of dood.
Wat is er mooier dan hieraan mee te werken?!

Na Kenia, India en Indonesie kan ik dus ook nog vanuit Nederland kan ik een helpende hand zijn!

Bericht 65 | Het is gelukt!!

Na een intensieve zoektocht en heel veel geduld & en wachten kunnen we nu meedelen:
WE HEBBEN EEN HUIS!!

Bericht 64 | Terugblik op presentatie

Via deze weg willen wij allen die bij onze presentatie aanwezig waren heel hartelijk bedanken: Wij vonden het fijn dat jullie erbij waren en dat wij onze ervaringen met jullie konden delen!!!
Dit maakte het voor ons een bijzondere terugblik & afsluiting van onze tijd in het buitenland... Heel erg bedankt!

Bericht 63 | Presentatie 'BE YOUR HAND'

Eindelijk is het zover. De laatste hand wordt aan de presentatie geslagen. Herinneringen worden opgebouwd en vormgegeven met elke nieuwe dia die we maken. Heimwee wordt bij elke foto een beetje versterkt. Maar ook dankbaarheid, dan we dit hebben mogen doen.

Zoveel herinneringen, zoveel indrukken en verhalen. Die gerangschikt moeten worden in beeld en woord. Een verhaal waarin we jullie hopen mee te nemen. Mee… naar de evenaar. Want rondom die evenaar daar liggen die herinneringen.
En bij het zien en bewerken van onze filmpjes, wanen wij ons weer in Kenia, India en Indonesië. Het is een emotionele achtbaan, waarin we heen en weer worden geslingerd tussen verschillende culturen, ervaringen en vriendschappen. Het zijn de herinneringen die met je op de loop gaan… Dan zit je weer aan het bed van een Aids-patiënt of verzorg je de wonden van wezen.

Het leven in Nederland wordt langzaam een schim en de contouren van de herinnering worden scherper.

Willen jullie voor een moment meebeleven wat wij achterliggende anderhalf jaar hebben meegemaakt? Zondag 22 maart zullen wij na afloop van de kerkdienst onze presentatie geven en jullie zijn van harte uitgenodigd!
Stuur even een email naar presentation@beyourhand.com en laat ons weten dat je graag langs wilt komen. Wij sturen je dan de uitnodiging en routebeschrijving toe.