15 juli 2008

Bericht 44 | Een enerverende reis

Na een intens afscheid en een korte vliegreis, kwamen wij aan in Bombay. Deze stad is meer voor het rijkere deel van India. Het best bekend is deze stad om zijn filmindustrie, wat ook wel ‘Bollywood’ wordt genoemd. Wij zijn dan ook 6 keer gevraagd om te figureren in een film. Daar hadden we (helaas) geen tijd voor. Wij hadden dan ook andere vragen aan ons hoofd: Zouden onze terugvluchttickets verzet kunnen worden? Zouden we op tijd een visum voor India kunnen krijgen?

Vliegtickets
Onze terugvlucht stond aanvankelijk gepland voor eind september. Maar aangezien wij graag naar Thailand wilden om een project te bezoeken en wij ook nog graag iets langer wilden werken in Indonesië besloten wij de tickets te verzetten. Toen wij bij het kantoor in Bombay aankwamen met het verzoek de tickets te verzetten naar januari, kregen wij te horen dat alles die maand al volgeboekt is! Een half jaar van te voren zijn alle vluchten al vol…
We kregen twee opties: Hopen dat iemand zijn ticket annuleert voor eind september of anders hadden we geen keuze dan eind september naar Nederland te vliegen. Dit laatste zou betekenen dat het project in Indonesië niet door zou gaan! Met dit bericht konden we vertrekken. En zo stonden we toch wel een beetje beduusd op straat. We hebben ons de vraag gesteld: willen wij de kans lopen om het project te moeten mislopen, of zullen we de keuze maken om korter naar de projecten in Thailand en Indonesië te gaan? We besloten tot de laatste optie. Wij dus weer terug naar het kantoor. Tot onze grote verrassing was er nog een vlucht beschikbaar op 29 december. Op 30 december 2008 zetten wij weer voet op Nederlandse bodem. Ons project in Indonesië wordt ruim een maand verkort, maar we zijn heel blij dat wij nu in ieder geval zeker weten dat het door zal gaan!

Visum
Dezelfde dag dat wij de tickets moesten verzetten, hadden wij een tweede missie: een visum regelen voor het project in Thailand! Na eindeloze wachtrijen en papieren vol invulwerk waren wij eindelijk aan de beurt. Om vervolgens te horen te krijgen dat wij eigenlijk niet in aanmerking komen voor een visum! En dit had twee redenen: Ten eerste konden wij geen vliegtickets laten zien die aangeven wanneer wij Thailand zullen verlaten. Dit komt omdat wij over land van Bangkok naar Kuala Lumpur willen reizen. Daarnaast moesten wij bewijzen dat wij voldoende geld hebben om in Thailand te kunnen verblijven. Dit konden wij bewijzen door middel van travellercheques (hebben we niet!) of een kopie van onze creditcard. Wij kozen voor de kopie van de creditcard. (Voor iedereen die zich zorgen maakt: natuurlijk hebben we de nummers weggekrast zodat ze niet uitgebreid kunnen gaan ‘internet-shoppen’ met onze kaart!) Toen ontstond probleem nummer twee: Arie en ik gebruiken dezelfde creditcard. Dat kon het consulaat niet accepteren. Dit zou betekenen dat maar 1 van ons een visum kon krijgen! Wij vertelden nog dat wij getrouwd zijn, maar helaas konden wij dat niet bewijzen omdat dit nog niet in onze paspoorten vermeld staat! Tja, toen zat er niets anders op dan een zeer beleefde, met een smekende ondertoon, brief te sturen naar de Thaise ambassade in Delhi.
We waren de volgende dag dan ook aangenaam verrast te zien dat er weer een nieuw visum een bladzijde in onze paspoorten vulde! Thailand here we come!

Goodbye India! Of toch niet?!
We waren blij toen we Bombay na 4 dagen konden verlaten, want accommodatie is in deze immense stad (16 miljoen inwoners) vrij duur. Zo kwamen wij in een kleine hotelkamer terecht waar letterlijk net een tweepersoonsbed in paste, daarna was de kamer vol. Aan een zijde van het bed was er nauwelijks 40 cm loopruimte over, aan de andere kant stond het bed tegen de muur. De kakkerlakken liepen er in ruim vertegenwoordigd rond en helaas dus ook in ons bed!

Rond middennacht zou onze vlucht vertrekken richting Bangkok. Wij besloten ruim op tijd weg te gaan. Helaas kwamen we in een enorme file terecht. Uiteindelijk zaten we dan ook stuiterend op de achterbank, want we kwamen een uur later op het vliegveld aan dan gepland. Gehaast renden wij de vertrekhal in, maar het was ons totaal onduidelijk waar wij naar toe moesten gaan! Tot drie keer toe werden wij de verkeerde kant op gestuurd. Wij kregen het ondertussen steeds benauwder, want we waren al zo laat. Na drie keer de vertrekhal op en neer te hebben gerend werden we eindelijk de goede kant op gewezen. Tot onze schrik kregen we daarbij de mededeling: “Ren snel! De counter is al gesloten!”
En bij de counter aangekomen kregen wij hetzelfde te horen: “Je bent te laat!”
We snapten er niets van! Het zou nog meer dan een uur duren voor de vlucht zou vertrekken, dat moesten wij toch nog wel kunnen halen? Toen we te horen kregen dat de vlucht binnen een half uur zou vertrekken, snapten wij er al helemaal niets meer van, op ons ticket stond echt een andere tijd! Zo bleek dat de tijd op ons ticket incorrect was! We hebben nog gedaan wat we konden en we hebben gesmeekt tot we een ons wogen, maar ze waren onverbiddelijk. We moesten maar naar de manager gaan… En daar legden we de hele situatie weer uit, van de incorrecte tijd op het ticket en de vertraging door de file. Het was een bijzonder vriendelijke man die gelijk actie ondernam. Met zijn telefoon aan zijn ene oor en een walkietalkie aan zijn andere oor begon hij druk gegevens in te voeren in de computer. Tientallen nummers en codes rolden voorbij terwijl hij probeerde om ons nog op de vlucht te krijgen. Hoe hard de vriendelijke manager ook probeerde zijn inspanningen mochten niet baten, aan de andere kant van de lijn zat duidelijk een minder vriendelijk exemplaar die liet weten dat wij geweigerd werden. De vlucht zou zonder ons vertrekken!

Nog één laatste optie?
Er was nog 1 optie die wij konden proberen; met een andere vliegtuigmaatschappij mee die een uur later van dezelfde luchthaven zou vertrekken.
Helaas was het niet eenvoudig om de manager van deze maatschappij te vinden. Eigenlijk was het een te grappig gezicht hoe Arie en ik als gekken (kippen-zonder-kop is ook een goede benaming) door de luchthaven renden. Of beter gezegd: een poging deden tot rennen. We waren zo bepakt en bezakt dat de bagage ons rennen vertraagde tot een hobbelige draf. En weer werden we telkens verkeerd gestuurd. Stond ik eindelijk in een kantoor bij een manager mijn verhaal te doen (in hoeverre me lukte, want ik stond helemaal uit te hijgen!) bleek ik in het verkeerde kantoor te zijn en stond ik de verkeerde manager over te halen om ons mee te nemen op zijn vlucht! We werden weer de andere kant opgestuurd en daarna weer een andere kant. We werden steeds wanhopiger: zouden we de manager nog op tijd vinden voor ook deze vlucht zou sluiten? Elk personeelslid klampten we aan met de vraag waar we die specifieke counter en manager zouden kunnen vinden. En eindelijk… iemand wist ons de goede richting op te sturen. Helemaal gestrest en verhit deden we ook daar ons verhaal. Tot onze grote verbazing zette hij ons gelijk stand-by. De hele vlucht was volgeboekt, maar in 10 minuten zou hij ons kunnen vertellen of iemand niet op kwam dagen en dan mochten wij in hun plaats gaan! Het waren 10 spannende minuten. Iedereen die zich nog kwam inchecken voor deze vlucht kon ik wel weg kijken, want dat betekende weer een zitplaats minder. Maar na 10 minuten kreeg ik opeens twee boarding-passen in mijn hand gedrukt: we mochten mee!

We moesten zo snel mogelijk de immigratie en de beveiliging door. Zoals altijd moest Arie weer zijn tas openmaken. Een statief in je handbagage roept blijkbaar altijd vragen op! Bij het doorzoeken moest Arie nog 4 batterijen afgeven, maar we mochten door!

Afgelopen dagen hebben we vaak gedacht dat er iets tussen de projecten zou komen en dat het niet door zou gaan, maar gelukkig is alles goed uitgepakt en ‘we are still in the race’…

Op naar onze volgende uitdaging!!